Ga naar de inhoud

Vampire Weekend 2013

Vampire Weekend, HMH Amsterdam, 19 november 2013

Ook het 2e kind van Jildou en Jos krijgt intra-uterien al een uitstekende muzikale opvoeding. Was het bij Karlijn destijds nog in de prille zwangerschap Moss die zachtjes, ver weg door buik en vruchtwater heen de beginnende muzikaliteit mocht kietelen, deze keer was het Vampire Weekend voor de onbekende 2e. Veilig achterin de HMH dan wel, zittend op de tribune, een niet gemiddelde concertplek, maar gezien de omstandigheden wel zo verstandig. En een best aparte plek, waarbij je echt uitziet over de volle breedte van het podium en de goed gevulde zaal.

De aanloop van dit concert lag bij het eerder bezochte De Wereld Draait Buiten festival waar minstens de helft van het gezelschap erg enthousiast was over Vampire Weekend. Voldoende enthousiast om een apart concert van ze te gaan bezoeken in ieder geval. Dat betekende dus iets minder verrassing, want dat ze goed waren was al bekend van zowel hun drie studioalbums, als van dat eerder bezochte festivaloptreden. Ik zag ze vier jaar geleden trouwens op Lowlands, toen ook al verrassend goed.

Om er te komen moesten er nog wat hindernissen overwonnen worden. Zoals bijna 1,5 uur file vóór de Arena Poort. Waarvan een half uur voor een parkeergarage waar je alleen met een speciale kaart in bleek te kunnen (zet zo’n bord een paar honderd meter terug!). Door al die vertraging misten we voorprogramma Puggy, maar waren we net op tijd voor de hoofdact.

Op één onbekend prehistorisch nummer na, werd heen en weer gespeeld door het materiaal van die drie albums. Geen covers, 1 toegift, een paar momenten van contact met de zaal. Weinig verrassingen mag je constateren. Wel een fraaie podiumuitdossing, met zuilen en een spiegel het gevoel overbrengend van een ouderwetse salon. Opvallend in de sound waren de kanonsknallende drums. Ook de bas stond nogal prominent grommend in het geluidsbeeld, ondersteund door malle dansjes van bassist Chris Baio. De referenties naar Afrikaanse muziek, die ze zelf eigenlijk niet meer willen horen, komen met name bij het oudere werk toch wel heel snel naar boven, maar erg is dat allerminst. Het kenmerkt juist dat typische springerige van VW. Hun muziek is verder moeilijk te classificeren, met de andere kenmerkende attributen als het hoge stemmetje van Ezra Koenig, de gekke geluidjes (gitaarriffjes, electronica, zwaar overdubde engelenkoren, vocoders) en de poetische maar vaak onbegrijpelijke teksten. Het is  gewoon Vampire Weekend. Ik hou van dat soort ongrijpbare en niet te plaatsen artiesten. Dat ze bij A-punk even knetterhard een vals akkoord in het intro lieten vallen is ze vergeven, want voor de rest was het een superlekker optreden.

Nog even hun nieuwe plaat draaien. Horen wat nou eigenlijk echt het beste nummer is. The obvious bicycle. Of toch Unbelievers? Nee, Diane Young natuurlijk. Of wacht, Worship you. Nee, misschien toch…

Ya Hey!