Ga naar de inhoud

dEUS 2011

dEUS, de Vereeniging Nijmegen, 19 november 2011

Je kunt een band als dEUS bijna beschouwen als “gevestigde orde” als je kijkt naar de tijd die ze bestaan en de geroutineerdheid van hun show. Maar daarmee zou je dan wel de plank misslaan. Want de band wordt ouder, maar niet minder onstuimig, ongrijpbaar en vernieuwend.

Dat was ook weer de conclusie na een geweldige avond dEUS in de Vereeniging in Nijmegen. Perfecte zaal qua ambiance en geluid trouwens. We kwamen helaas net te laat om voorprogramma Intergalactic Lovers nog te horen, was ik ook wel benieuwd naar geweest. Maar het hoofdgerecht was en bleef natuurlijk dEUS.

Met een strakke sound die meestal alle ruimte liet voor details, knalden de Belgische godenzonen de zaal in. Starten met “The final blast” is niet alleen qua titel een statement, maar ook qua sound, opgestuwd door die fraai ronkende bas. Die sound moest in het begin nog even ingeregeld worden en neigde na enkele nummers in de geluidsexplosies wel eens naar te hard, maar meestal klonk het toch erg goed.

dEUS is eigenlijk vooral veel geniale gekte. Maar dan geen gekte als in de zin van totaal losgaan, maar meer gekte als een stoomketel, waarbij de damp onvoorspelbaar aan alle kanten doorkomt, maar dan wel gelardeerd met allerlei details en strak geregisseerd door de kronkelende ideeen van frontman Tom Barman. Dat komt heel fraai naar voren in een song als “Instant Street”, beginnend als een rustig getokkeld liedje, maar geleidelijk aan ontaardend in een enorme lawine aan voortdenderend orgastisch geluid. Er waren meer songs die dat patroon volgden, soms op orkaankracht (en zoals gezegd, soms net iets te veel). Dat je dan ineens weer zoet golvende strijkers hoort in nummers als “Keep you close” of kampvuurgitaren in “Little arithmetics” balsemt de geteisterde trommelvliezen net weer voldoende om een volgende lading aan te kunnen. Overigens kwamen de strijkers wel heel opvallend uit een doosje, toch wel iets dat eigenlijk niet bij live-muziek hoort. Al kan ik me wel voorstellen dat iedere avond een heel orkest meeslepen niet haalbaar is.

Oude kanjers als “Sister Dew” en “Thank you for the roses” kwamen ook voorbij, maar ik moet zeggen dat live gespeeld die laatste plaat alleen maar meer en beter uit de verf kwam. Het maakte het in ieder geval een zeer gebalanceerde presentatie, waar iedere muziekliefhebber wel van moet genieten. Ik in ieder geval wel.

Tenslotte nog een groot compliment voor de persoon die voor de belichting verantwoordelijk is. Van de woordenboekflarden bij “Constant now” tot de geprojecteerde en in slow motion bewegende gordijnen, van de witte vlakken die over de band geprojecteerd werden tot de wriemelende subtiele patronen op de achtergrond die mensenmassas bleken te zijn; het zag er allemaal erg mooi uit. Zo werd het uiteindelijk een multimediale beleving. Prachtig!