Ga naar de inhoud

Peter Gabriel 2010

Peter Gabriel, Gelredome Arnhem, 17 september 2010

Twee concerten in een week, maar de contrasten konden niet groter zijn. Na het zeer sobere one-man-one-guitar optreden van Damien Jurado in het kleine Ekko, was de overgang naar het complete symfonie-orkest in het grote Gelredome op zijn minst opmerkelijk. Toch een overeenkomst: In de beschrijving van beide concerten past het woord intiem.Intiem in dit geval bedoeld als horend bij de sfeer. De sfeer van aandacht voor de ingetogen, trage versies van bekende nummers. Blijkbaar lukt het om ook voor een weliswaar halfvol stadion als Gelredome de sfeer nog intiem te houden. Waarschijnlijk moet je daar ruim 40 jaar artiestenervaring voor hebben, want Gabriel is de 60 inmiddels ruim gepasseerd. Dat kun je zien, maar nauwelijks horen, want hij was weergaloos goed bij stem en het lukte hem regelmatig met die bekende mooie uithalen van ‘m me tot diep in de ziel te raken.

Achtergrondzangeres Ane Brun deelde de honeurs met zijn dochter Melanie, maar mocht de show openen met twee solo-songs waarbij haar erg mooie stem alle aandacht kreeg. Daarna startte het officiele eerste deel, bestaande uit de integrale uitvoering van zijn laatste cover-CD “Scratch my back”. Hierop staan vaak bijna onherkenbare versies van David Bowie, Talking Heads, Radiohead, Elbow, Arcade Fire, Bon Iver. Wow, wat een combinatie, deze namen en dan uitgevoerd door mijn held Peter Gabriel, alleen al als je het leest wil je nu die CD toch hebben? De songs zijn meestal in tempo flink omlaag geschroefd en werden ook live ondersteund door dat geweldige symfonieorkest. Vaak deed de muziek een beetje minimal-achtig aan, a la Philip Glass, maar regelmatig zwol dat aan tot forse pathos en bombast, om van te smullen. Alles (ik zou zeggen uiteraard) omlijst met Gabrieliaanse multimedialiteit in de vorm van computergraphics voor en achter het podium. Enige nadeel van zo’n setting is dat het publiek tussen de nummers vrij braaf klapt, ik miste het uitbundig juichen wel een beetje.

Na de pauze was het oorspronkelijke plan van Gabriel om de gecoverde artiesten zijn nummers te laten vertolken. Dat plan is een beetje verwaterd en daarom vertolkte hij zijn eigen nummers maar, maar wel allemaal in een compleet nieuwe versie met dat symfonieorkest, Melanie en Ane Brun. En eerlijk gezegd, dat was nog meer smullen dan het eerste deel. Favorieten als San Jacinto, Rhythm of the heat, Red Rain kwamen langs, maar vooral opvallend Signal to noise, echt weergaloos mooi met dat orkest er bij. Zelfs het kale jaren 80 nummer Intruder kreeg een wassen-en-watergolven-beurt en was na de behandeling nog net herkenbaar, maar minstens zo genietbaar. Don’t give up maakte ruim baan voor Ane Brun’s stemkwaliteiten. Waar zij hier de rol van Kate Bush overnam, was dat in “In your eyes” die van Youssou N’Dour.

Er zijn veel redenen om fan te zijn van Peter Gabriel. Zijn fenomenale stem. Zijn mooie songs. Zijn idealisme. Zijn samenwerking met muzikanten van over de hele wereld. Zijn moeiteloos gebruik van nieuwe technieken. Zijn perfectionisme in klankdetails. Zijn integratie van wereldmuziek in zijn eigen songs. Zijn multimedialiteit. Maar een van de belangrijkste redenen waarom ik levenslang fan van Peter Gabriel blijf, is met name zijn vernieuwingsdrang. Die man vindt zichzelf telkens opnieuw uit. Hij had ook gewoon zijn bandje weer op kunnen laten draven en oude hits kunnen spelen, he, je bent over de 60 man! Maar dat doet-ie niet. Hij vindt gewoon het begrip stadionoptreden opnieuw uit en geeft zijn fans een absoluut weer-ga-loze avond. Ik was fan, ben fan en blijf fan, al brengt hij volgend jaar een CD uit met 14 versies van de Lambada. Echt, eerlijk, bij deze beloofd. Mr. Gabriel, thanks!