Ga naar de inhoud

Yeasayer 2010

Yeasayer, Doornroosje Nijmegen, 23 augustus 2010

Het feit dat er de laatste tijd steeds meer mensen adviseerden om eens wat vaker “nee” te zeggen, leek me een uitstekende reden om naar een concert van Yeasayer te gaan. Ik ben meer van Frater Venantius (zoek maar op Youtube, “ja tegen het leven”) dus met de bandnaam zat het al goed. Met de muziek op cd ook, want hun 2e cd, “Odd blood” is hier met grote regelmaat in de speler/iPod te vinden. Brooklyn, hun thuisbasis, is inmiddels enigszins “hot” want daar komen meer vernieuwende, opmerkelijke bands vandaan (Vampire Weekend, TV on the radio, Grizzly Bear, MGMT). Wat me aan Yeasayer aanspreekt, behalve de naam, is hun gebruik van andere stijlelementen uit wereldmuziek, electronica, dance. Eclecticisme, daar ben ik niet vies van.

Maandagavond is mijn favoriete concertavond (not!) maar in een vakantieweek maakt dat niet uit. Doornroosje was uitverkocht. Het publiek wat mat, maar dat kon nog door lowlands komen. Zanger Chris Keating vroeg althans wie er op lowlands waren geweest, en dat waren er nogal wat. Zijn conclusie was dan ook “Gosh, you must be tired”.

De avond begon in mist. Paarse mist. Maar eindigde in helderheid: Yeasayer heeft het! Tussen die momenten, in een te korte tijd (65 minuten + 1 briljante toegift, die klonk zoals Pink Floyd had moeten klinken als ze leuk waren gebleven) een geconcentreerde set met hecht klinkende songs, perfect gespeeld, perfect gezongen. De vreemde samenzang van de cd’s klonk ook live erg goed. Tussendoor gebeurde er van alles met electronica, waarbij ik me met name (en met genoegen) verbaasde over de ongelooflijk lage trillingen van de synthetische bassen. Yeasayer maakt goede liedjes, met speelse draaiingen, gekke invullingen, rare zanglijntjes, hippie-invloeden, Afrikaanse invloeden, dance-invloeden, Tangerine dream-invloeden, en als je je daar niets bij voor kunt stellen dan moet je zeker een keer naar een concert gaan of hun muziek kopen! Het was absoluut genieten, ook al zou een kniesoor op kunnen merken dat de band door de geconcentreerdheid soms wat te ingetogen overkwam. En dat het gewoon te kort was.

Tot slot: de prijs voor de grappigste opmerking gaat naar Ellis, die via twitter vroeg of het familie van Leo Sayer was. Ik moet dat nog even uitzoeken maar vrees dat ik hierin een nosayer moet zijn.