Ga naar de inhoud

Terry Bozzio 2003

Terry Bozzio, Vredenburg Utrecht, 2 april 2003

Enkele jaren geleden toerde Terry Bozzio, wellicht bekend als ex-drummer van Frank Zappa en veelgevraagd sessiedrummer, al door Nederland. Toen kon ik helaas niet naar zijn optreden, maar dit jaar kreeg ik een herkansing. En ik prijs me gelukkig er nu wel bij te zijn geweest, wat een absoluut muzikaal genot op deze avond!

Je kunt je er niet zo veel bij voorstellen, een drumsolo van bijna 2 uur…. Want het was in feite echt een drumsolo, alleen Terry Bozzio met zijn drumsetje op het podium. OK, dat setje besloeg dan wel zo’n 62 onderdelen, alles bij elkaar een enorm imposant geheel. Probeer het je voor te stellen: Centraal 2 bassdrums met een soort subwoofers er voor. Links daarvan een enorm arsenaal aan gestemde tomtoms. Rechts een verzameling snare- en floortoms. Daartussen een verzameling vreemde bekkens. Nog meer naar de uiteinden nog een tweetal speciale bassdrums. Boven de hele set een dubbele rij met op zich ook weer dubbele gestemde bekkens. En daartussen nog een stuk of 4 hi-hats, crash-bekkens, tamboerijns en nog zo wat. En daar helemaal tussenin een klein krukje, waar dan aan het begin van het optreden een in een mouwloos zwart hemdje gekleed wat tenger, maar gespierd ogend mannetje op plaats neemt die vervolgens op een onnavolgbare wijze al die 62 onderdelen van dat drumstel begint te bedienen op een manier waar je regelmatig met ongeloof naar luistert….In de enkele momenten dat hij even naar de microfoon loopt om met het publiek te communiceren stelt hij zich overigens zeer bescheiden op.

De muziek die hij ten gehore bracht is moeilijk met woorden te omschrijven. Hij is vooral geinteresseerd in melodisch drummen, wat tot uiting komt in de precies gestemde toms en bekkens. Enkele stukken leken ook meer op fugas van Bach, maar dan op drums (bent u daar nog??) Andere stukken waren weer meer geinspireerd door jazz, maar stel je dan een jazz-drummer voor als een kruising tussen Bep van Klaveren (the dutch windmill….) en Animal van Sesamstraat. Slechts bij een van de laatste nummers hoorde je nog iets van een rock-beat, en dat was in de ultieme drumsolo, de referentie voor alle drumsolo’s ooit, een meesterwerk van een kwartier lang. Meest opvallende in deze solo was het ongelooflijk beheerste snare-drumwerk, waar hij er in slaagde een lange roffel te produceren met ritmische accenten tussendoor die door een tweede drummer leken te worden gespeeld. Ook heel bijzonder waren de momenten dat hij in een kakafonie van roffels, waar zijn armen echt alle kanten op leken te vliegen, toch nog noten weg liet vallen, waardoor binnen het razende ritme nog eens een extra ritme van rusten leek gevlochten. En geloof me, het was echt niet alleen technische krachtpatserij, er werd absoluut MUZIEK gemaakt daar op dat grote, verder lege podium in dat uitverkochte Vredenburg. Een ander hoogtepunt vond ik een stuk, gebaseerd op zijn samenwerking met een Djembe-speler uit Mali (wiens voornaam ik niet meer weet, maar zijn achternaam was Keita, zou dat nog familie van Salif zijn?). Hierin liet hij voor het eerst zijn fabuleuze dubbele bass-drumtechniek horen. Wat zeg ik dubbel? Vierdubbel dan wel, want door een ingenieuze constructie deden aan weerszijden nog eens twee bass’en mee. Dus eigenlijk zesdubbel, want de twee centrale bassdrums hadden nog een extra voorzetstuk. Zeer imposant.

Het enige wat mindere vond ik het feit dat zijn gestemde percussie niet echt het meest bijzondere was. Bij het vierde stuk in deze trend realiseerde ik me dat er betere percussie-instrumenten zijn om melodisch te spelen (marima, xylofoon, desnoods steeldrums). Maar deze kritiek maakt de grandioze indruk die over is gebleven weinig minder, we praten hier dan over 22 karaats in plaats van 24 karaats, zoiets.

Ik denk dat de woorden die Henny en ik aan het eind met elkaar wisselden nog het meest weergaven hoe overdonderd we waren: Zoiets hadden we nog nooit gezien. En dat klopt. Voortaan zal iedere drumsolo die ik nog hoor, hoe knap ook, bleek afsteken tegen het vuurwerk dat we vanavond gezien hebben. Dat is het enige nadeel van deze avond geweest…. Maar daar doe ik het voor. Ik had ’t niet gemist willen hebben!