Ga naar de inhoud

Paul Weller 1999

Paul Weller, De Vereeniging Nijmegen, 27 maart 1999

Paul Weller maakt geen opzienbarende, vernieuwende of revolutionaire muziek. Wel is alles wat hij produceert altijd van hoge kwaliteit geweest, of dat nu de melodieuze punk van eind jaren ’70 was, de pop en soul van zijn volgende groep The Style Council in de jaren ’80 of de soulvolle rock van zijn soloplaten van de laatste jaren. Een concert bezoek je dan ook niet in de veronderstelling een overdonderende act te zien, maar om getrakteerd te worden op genietbare, goed gespeelde rocksongs. Welnu, die verwachting kwam volledig uit.

Mensen om me heen gevraagd naar hun reacties vonden de meesten het “wel goed”, een enkeling een beetje saai maar niemand werd echt geestdriftig. Ik wel overigens, maar dat heeft misschien te maken met de verwachting die je van tevoren hebt. Wat er gepresenteerd werd op het podium was een bijzonder enthousiast gespeelde set stevig aangezette rock maar zonder enige poespas. Hooguit zwiepte Weller zijn gitaar tijdens solo’s nog wel eens als een gematigde versie van Pete Townshend heen en weer, hij had er wel duidelijk zin in. Voor de rest: spelen, spelen en nog eens spelen. 4 muzikanten in een traditionele bezetting van bas, 2 gitaren (soms piano) en drums. En dan gewoon liedjes. Maar wel bijzonder goede liedjes. Geen Jam of Style Council, een enkel nieuw nummer maar vooral veel herkenbaar werk van zijn soloplaten. Conclusie na dit concert: Zeer genietbare, degelijke, ouderwetse rock, goed gespeeld, maar niet direct een concert waar ik nog weken van na loop te proeven (zoals bij soulwax (zie hierboven)).

Maar wat jammer dat die Vereeniging voor versterkte muziek zo’n slecht geluid kent. Het schijnt voor het gemiddelde klassieke orkest prima te klinken, nu resoneerden de bastonen behoorlijk, wat resulteerde in een dreunend geluid. Ook nog even een opmerking over het voorprogramma: Bettie Serveert speelde precies een half uur, 5 of 6 nummers. Ik heb er 2,5 van gezien maar had daar niet bepaald het gevoel van die andere gemist te hebben. Ze klonken ongeinspireerd.