Ga naar de inhoud

Spinvis 2017

Spinvis, Dru cultuurfabriek, Ulft. 16 december 2017

Een popzaal binnen stappen en meteen de aandachtige stilte om je heen voelen waar je gespannen geroezemoes verwacht. Dat krijg je als je nét een paar minuten te laat binnenkomt en Spinvis al gestart is met een heel intiem liedje. Op dat moment is alleen nog zijn typische, zachte en breekbare stem te horen en een ingetogen gitaar. Maar langzaamaan komt daar de mooie Vlaamse tweede stem van  Saartje van Camp bij, haar cello, de viool van Stephan (volgens mij geen vast bandlid) en bas, toetsen en drums. En word je meegevoerd in de wereld van Spinvis. Een wereld die grotendeels bepaald wordt door zijn associatieve, fragmentarische teksten, die vaak meer een gevoel overbrengen dan een betekenis. Die teksten zijn goed te horen in het uitstekende klankbeeld in de popzaal, mooi in balans met de muzikale traktatie die zijn band brengt. Zacht wiegend vaak, met subtiele geluidjes, maar in de loop van het concert ook steeds uitbundiger, soms hard rockend (zo hard dat hij Lou Reed’s vicious kan zingen in het intro van Ik wil alleen maar zwemmen), soms ondersteund met elektronische beats (zoals in de alternatieve versie van Hallo Maandag, het enige nummer waar ik toch liever de originele versie had gehoord), soms ook opzwepend drone-achtig voortjengelend, of symfonisch breed ondersteund door warme synthesizerklanken (kom terug!). Maar altijd muzikaal en tekstueel helemaal in balans, gevarieerd en in alle opzichten boeiend.

Er wordt bijna 2 uur en een kwartier gespeeld, inclusief toegift. Uiteraard komt vrijwel het hele laatste album langs (alleen miste ik Stefan en Lisette) maar ook een mooie dwarsdoorsnede van zijn hele oeuvre van de laatste 17 jaar, vaak in alternatieve of gemixte versies. Tussendoor verlegen en stuntelige pogingen contact met de zaal te maken, waarbij één van de leukste opmerkingen het ad-rem geroepen “Nee!” als iemand mee wil gaan klappen, “want dan weet je nooit meer wanneer je moet stoppen, dan sta je daar maar zo’n beetje als iedereen ophoudt met klappen, moet ik nou nog doorgaan? Tenminste, dat heb ik dan altijd”.

Of dit nou het beste Spinvis-concert was wat ik heb gezien, dat kan ik niet zeggen. Alle optredens waren anders. De grote verrassing van het eerste concert, waar ik per ongeluk bij was toen ik nog dacht dat ik het helemaal niks vond op basis van zijn eerste album en waar ik ter plekke fan werd, blijft natuurlijk als eerste herinnering bovenaan staan. Maar dit was wel een heel erg mooie muzikale avond waar de samen met Peter en Allard doorgebrachte 9 kwartieren voorbijvlogen.