Een Hb van 8,5, is dat normaal? Daar komen we straks op. Maar eerst ga ik even betuttelen. Want hoewel ik al jaren vind dat de patiënt eigenaar is van zijn eigen dossier, en niet de arts, tuttelde ik van de week toch even in een discussie die aan dit gegeven raakt.

Het ging over het al dan niet ogenblikkelijk inzichtelijk hebben van onderzoeksgegevens. Steeds meer ziekenhuizen geven de patiënt inzicht in zijn onderzoeksgegevens, maar sommige doen dat met een paar dagen vertraging, andere, zoals het UMC Utrecht, doen het meteen. Uit voorlopig onderzoek blijkt dat tot nu toe weinig problemen te geven.

En toch… sputterde mijn brein. En toch… tuttelde mijn zorgverlenershart. En toch zijn er nog steeds zaken die mij ertoe doen neigen te kiezen voor de variant met enige dagen vertraging. Misschien is het omdat ik vind dat onderzoeksgegevens an sich nog niets betekenen. Het zijn stukjes antwoord op een gestelde vraag. En zoals de patiënt ook echt eigenaar is van zijn dossier, zo is de zorgverlener eigenaar van de aan hem gestelde vraag. De zorgverlener is in dienst van de patiënt, krijgt een probleem met de opdracht dat probleem te helpen oplossen. De zorgverlener vertaalt het probleem samen met de patiënt naar een gerichte vraag en vertaalt dat verder naar een technische strategie waaronder soms ook laboratorium- of röntgendiagnostiek behoren. Dat laatste stuk vind ik bij het vakmanschap van de zorgverlener horen, evenals de interpretatie van de onderzoeksresultaten. Dat dit stuk transparant mag zijn lijkt me evident, en dat de patiënt hierbij een stevige rol speelt eveneens. Maar de zorgverlener heeft uiteindelijk zijn eigen expertise. En bij die expertise hoort ook het interpreteren van de resultaten, ook hier weer desgewenst met inbreng van de patiënt.

Veel chronische patiënten zijn expert op het gebied van hun eigen ziekte. Die kunnen wellicht uitstekend zelf overweg met het stukje dat ik hierboven schets. Maar de verantwoordelijkheid die ik voel voor de hulpvraag van álle patiënten, ook de minder bekwame, wordt in verlegenheid gebracht als ik mijn taak niet volledig kan uitvoeren.

Dus ja, ik vind dat de patiënt het volledige recht heeft op zijn volledige dossier. Maar volledig is in mijn visie geïnterpreteerd. De vraagsteller heeft de plicht de gegevens die deel van het antwoord vormen ook te duiden.

Ben ik mijn broeders hoeder? Misschien ben ik het wel iets te veel, ben ik beroepsgedeformeerd en voel ik me te verantwoordelijk voor mijn taak. Toch maakt juist deze verantwoordelijkheid het voor mij nog erg lastig om te kiezen voor inzage van onderzoeksgegevens à la minute. Als mensen dat betutteling willen noemen, be my guest. Voor mij hoort het meer bij betrokken zorgvuldigheid.

En dat Hb van 8,5? Is dat normaal? Ja, volgens de tabel. Nee, als je ziet dat het twee maanden geleden nog 11 was. Het hangt dus echt helemaal af van de vraag die gesteld wordt!