Sohn, 25 april 2018, Doornroosje, Nijmegen

Dat móet er dan toch een keer van komen, met je zoon naar SOHN. En niet alleen om flauwe woordgrapjes te maken, maar vooral om de gedeelde interesse voor elektronische muziek te beleven. Nou was dat best spannend, want waar zoon Bas het vooral zoekt in heftige Hip-hop, trap  en dance (waar ik dan wel eens een min of meer gematigd randje van mee pak), is de muziek van SOHN anders, ingetogener, subtieler. Zeker, bij nummers als Hard liquor, of Lights, pulseren de beats ook bij dit optreden als akoestische stuiterballen om je heen, vergezeld van stroboscopische lichteffecten. Maar de opmerking: “Zo!” na het flink ingetogen openingsnummer (nieuwe single) Hue, deed me toch al vast goed. Ingetogen kenmerkte sowieso de eerste nummers van het optreden. Bij debuutsingle The Wheel begon het tempo wel langzaamaan op te lopen. Ingetogen staat hier overigens zeker niet haaks op intens, want dat was het zeker wel. Geconcentreerde muziek, met een fabuleus hoog zingende SOHN zelf achter zijn keyboard, geflankeerd door een tweede toetsen/samples-man en een deels akoestisch, deels elektronisch drummende percussionist. Die concentratie werd pas na een paar nummers doorbroken voor een minimale en wat verlegen conversatie met het publiek.

De concentratie zat ‘m ook in de lengte van het optreden: Te kort! Weliswaar nog drie nummers (waaronder uiteraard Artifice) in twee toegiften, maar ik denk dat we met zo’n 70 minuten wel weer klaar waren. Had van mij zeker nog langer mogen duren. Want ook dit vierde meegemaakte SOHN concert was weer bijzonder fraai, mooi, warm, intens en deze keer extra bijzonder door zoon!