SOHN, Melkweg Amsterdam, 25 februari 2017
Een artiest die een eigen universum schept, die verdient de melkweg. Het kan natuurlijk ook andersom. In ieder geval was de melkweg voor deze avond geheel uitverkocht en gelukkig waren er nog twee plekjes over voor Wouter en mij. Want ook dit voor mij 2e optreden had ik zeker niet willen missen
Op Lowlands 2015 verzorgde SOHN een van de hoogtepunten met een destijds stemmig, bijna sacraal optreden. Het risico van zo’n eerder geweldig optreden is dat alles wat daarna komt het niet meer kan overtreffen. De kunst is om de verwachtingen even te resetten en opnieuw onbevangen te kijken en luisteren. Want dit optreden was op zijn minst anders te noemen.
De twee voorprogramma’s werden verzorgd door zijn eigen bandleden. Met name het tweede optreden (man met gitaar en veel geluidseffecten) was best bijzonder. Hoewel de klanken niet alledaags waren, waren de liedjes in de basis heel melodieus, soms zelfs folk-achtig, maar dan in een behoorlijk freaky verpakking. Op zijn minst hield het de interesse voldoende vast.
Dan pulseren de eerste bekende klanken van het podium af, Tempest, het openingsnummer van debuutalbum Tremors uit 2014. En meteen voel je weer waarom je dit zo’n bijzondere artiest vind. Het is weinig mensen gegeven met zo’n kwetsbare, ijle stem, een gevoelig nummer te maken dat zó overtuigend, vol van klank en raak klinkt. En dat is ook het kenmerkende element van het hele optreden. Vol en raak. Je hoort een gevoelige artiest die persoonlijke muziek maakt, en die daarbij alle registers laat horen, van ingetogen sober tot uitbundig knallend, van alleen stem en piano tot een enorme orkestrale overmacht, soms allemaal in een zelfde nummer. En overal klopt ’t gewoon. Het is melodieus goed, het is ritmisch geweldig, het is als klank verrassend. Dit keer was de hoofdrol weggelegd voor de ritmes (combi van conventionele drums met grotendeels elektronische percussie) die veel nummers een bijzonder randje gaven. Er werd een mooi weefpatroontje gemaakt van het eerste en tweede album, waarbij opvallend was dat nummers als the Wheel, Paralysed en natuurlijk Artifice vaak met gejuich ontvangen werden. Bij nummers als Lights en Lessons werden alle registers opengetrokken. Hetzelfde gold voor de nieuwere nummer van Rennen, Dead wrong klinkt live echt superfunky, Harbour meeslepend, Hard liquor overdonderend en in het slotnummer Conrad hoor je pop, folk, dance, maar vooral een heel goed nummer.
Zoals Wouter na de tijd al zei: Ik heb het idee dat we deze artiest wel in grotere zalen zouden kunnen gaan zien. Dat zou zomaar mogelijk zijn. Ergens hoop ik het niet, want ik zou de intimiteit van zijn muziek niet willen missen. Maar qua vakmanschap, professionaliteit en totaalbeleving is het eigenlijk wel te verwachten. SOHN verdient het ook. Weer een memorabel optreden.