Eurosonic/Noorderslag, Groningen, diverse lokaties + Oosterpoort, 19-20 januari 2024
Het had er al heel lang van moeten komen, Noorderslag. Het werd uiteindelijk zelfs nog een dagje Eurosonic er bij. Met zowel Groningen- als muziek-verknochte zielen Jildou en Helen mocht ik mee op pad. En inmiddels deel ik dan ook de conclusie: Er gaat niets boven Groningen!
De start was bij een heel intiem, voor TV opgenomen mini-concert van Morpheus, in een kleine TV-studio. Een hele rustige start, Morpheus is gezegend met een mooi donkere, warme stem waarmee hij gedragen, haast plechtige muziek maakt. Hij werkte met Thomas Azier, en dat is zeker een referentie. Maar ik moest ook aan Tamino denken en een vleugje Haevn was ook niet ver weg. Luister het bijzonder fraai the Sunrise maar eens!
Die eerste avond was er best eentje van extremen. Want daarna was het alternatieve gitaarrock van English Teacher, in Huize Maas. Erg lekker, energiek en eigenwijs. Sommige nummers moet je even wat vaker horen. We kozen daarna voor het al iets bekendere Gallowstreet, ontzettend lekkere blazersfunk, dance & disco. 2 trombones, 2 saxofoons, 2 trompetten en een sousafoon begeleid door een strakke drummer met af en toe wat electronica er bij. Lekker om los te komen!
Dat van die extremen ging vervolgens door, toen we bij Fuse terecht kwamen in het Theater op de Grote markt. Strijkers en percussie vormen de basis voor een eigenwijze mix van klassieke muziek met eigentijdse accenten en wereld-ingredienten. Heel erg mooi en afwijkend van het gemiddelde aanbod. Nog groter werd de tegenstelling toen we daarna een etage lager gingen kijken bij Lynks. Ik kende al de hilarische cover van Courtney Barnett, Pedestrian at best en daarmee vielen we ook binnen. Knetterharde technobeats, een exaltatische, gemaskerde zanger en hysterisch dansende achtergrondzangers. Het doet vooral erg tongue-in-cheek aan, maar ondertussen hoor je wel gewoon goeie liedjes. Maar de overgang was even erg groot.
Nog een grote overgang was het vervolgens naar Kimyan Law in Simplon. Een electronische artiest die keiharde trap-beats en drum & bass. Mooi om te zien en te horen, al was het hier zelfs mét gehoorbescherming nog best een auditieve aanslag.
Als laatste contrasterende overgang belanden we bij Wax Museum in het Forum. Best wel gestoorde disco met flink wat jaren ’80 invloeden (en niet voor de laatste keer dit festival). Een feest op het podium met een flink en bont gezelschap, dat regelmatig wisselt van instrument en zanger. Wel een band om een feestje te bouwen op een festival. Met deze enorme variëteit aan muziek was de eerste avond ESNS een feit.
De tweede dag speelde zich helemaal in de Oosterpoort af, waar best een flinke hoeveelheid zalen en zaaltjes gebruikt werden voor alle (Nederlandse) acts. Ik kon het niet laten om als voorafje even naar Plato te fietsen, waar Cocobolo optrad voor een klein in-store optreden. Cocobolo is een trio en maakt instrumentale muziek met schwung en een twan/g-gitaar. Echt ontzettend lekker! We startten hierna gezamenlijk in de Oosterpoort met de electronische, soms freaky jazz-dance van RolRolRol (met Jameszoo). Verrassend om ineens een sample van Jamie Woon te horen (mooi nummer trouwens, Surprise). Dit was al heel erg lekker om mee te starten, muziek voor het lijf en het brein.
Daarna was het even zitten in de grote zaal waar ook een inmiddels grote artiest optrad: Sef, samen met het El Salvador ensemble. Je ziet hier inderdaad een geroutineerde, maar zeker ook geinspireerde artiest aan het werk. De strijkers gaven de nummers hier en daar extra diepte. Veel nadruk op teksten, waarbij Sef aangaf zoekend te zijn. “Ik weet het ook niet allemaal zeker”. Waar veel rappers pochen en schreeuwen, zichzelf soms óverschreeuwen, is dit zoeken naar wijsheid best een verademing. En het was aangenaam, swingend, lekker.
Onze poging om daarna binnen te komen bij Yaro Mila mislukte, te vol. Dus na de ingelaste eetpauze stonden we opnieuw in de grote zaal naar Goldkimono te kijken. Dat viel me heel erg positief mee. Ik vind het puur om te luisteren lekkere muziek, maar tegelijk ook wel wat braaf. Dat is live allerminst het geval. Het heeft allemaal een enorme drive en energie, het zijn gewoon erg goeie liedjes en nee, het is allerminst gevaarlijk of schurend, maar dat hoeft ook niet altijd. De muziek is zonnig en optimistisch en ik kijk er naar uit om dit een keer op een zomers festival te horen.
De overgang naar de donkere en lage Marathonzaal, voor het Rotterdamse Library Card was nu ook wel weer groot. Niks zonnig en optimistisch, en dat gold zowel voor de zaal als de band. Hoewel zangeres Lot wel de nodige onderkoelde humor liet doorschemeren in haar praatjes tussen de liedjes door. Het is alternatieve gitaarmuziek met praatzang en vaak mooie gitaarmotiefjes. Toch vond ik het na een tijdje wel wat eenvormig worden en overtuigde het me nog niet helemaal. De sterke nieuwe single “Well, actually” heb ik dan ook gemist, omdat ik me bij de rest van het gezelschap bij Morpheus aansloot. Dat was te kort om te beoordelen hoe hij het in een grotere zaal ervan af bracht.
Ongepland belanden we tussendoor nog even bij een heel erg swingende Afrofusionartiest, Kay Slice. Die lonkte al naar Lowlands en wat mij betreft is dat helemaal ok. Afro, jazz, hip-hop, soul, het ging allemaal in de blender en het kwam eruit als een verfrissend mixdrankje waarvan het goed genieten was.
Misschien was het door dit zonnige en swingende intermezzo, dat we binnen een paar nummers alweer weg liepen bij Comforter2. Op basis van één nummer geselecteerd, maar live vooral tegenvallend door de matige en valse zang. Inspiratiebronnen leken me ook hier weer de 80’s en dan met name Joy Division en New Order. Maar dat verveelde en ongeinteresseerde praat-zingen gaat mij anno nu wel tegenstaan. Misschien ergens nog eens een tweede kans geven, maar nu deed ’t me weinig.
Ook hierna splitsten onze wegen zich even en verdeelden we de aandacht over Froukje en Dorpsstraat 3, wederom in die duistere Marathonzaal. Duister was de muziek zeker en ook hier weer 80’s invloeden. Veel vette synths en Oosterse melodielijntjes, vervreemdende zang, maar ook goeie liedjes. Dit smaakt wel naar meer, hoewel ik iets eerder vertrok om Collignon te zien. Ook hier weer geselecteerd op basis van één nummer, maar die keuze bleek terecht. Sjongejonge, wat een heksenketel werd het daar. Catweazle on speed als drummer, een modulaire synthesizer en andere toetsen/samples als begeleiding en een continu freakende gitarist veroorzaakten een ware wervelwind aan opzwepende muziek waar je echt niet op stil kunt blijven staan. Dit was echt overweldigend goed. En vooral: llllllékker!
Via een paar nummers Claude (nee, da’s niks, maar iets met doelgroep?…) belanden we voor het laatst in de donkere Marathon waar Pol de meest duidelijke 80’s invloeden liet horen van het hele festival. Wat zeg ik: Dit kon ook wel de Simple Minds in de beginjaren zijn. Of Visage. Of Orchestral Manoeuvres In The Dark. Retro, maar wel erg goed gedaan.
Ondertussen kreeg ik wel heel veel zin zin in Yin Yin, ook al een iets bekendere band. In de begintijd van Corona heb ik bij wijze van concert-alternatief wel eens een live-optreden van ze gekocht om thuis te kunnen kijken, dat vond ik toen al erg lekker. Maar nu, live, bij zo’n alleen maar gegroeide band: Wat een geweldig en vooral prettig spektakel! Enorm percussieve, alleen instrumentale muziek (2 percussionisten) met een funkende bas en een continu exotische riedeltjes spelende gitarist. Ook hier weer geven de woorden opzwepend, energiek en dansbaar de sfeer het beste weer, al zou ik er ook nog Oosters bij kunnen zetten. Het was trouwens ergens hier dat ik ontdekte dat mijn favorieten: Cocobolo, Collignon en Yin Yin van alles gemeenschappelijk bleken te hebben: De gitarist van Cocobolo en Yin Yin zijn een en dezelfde. En in Collignon spelen ex-leden van Yin Yin!
Cocobolo en Collignon blijven dus hangen als nieuwe ontdekkingen van 2 dagen ESNS. Yin Yin als topper bij de al iets bekendere namen. En verder zijn Dorpsstraat 3, Pol en English Teacher de namen die ik alleen nog maar meer in de gaten ga houden. En verwacht ik Lynks en Wax Museum wel als feest-act op de festivals.
Maar bovenal: Wat is het toch geweldig om je twee hele dagen volledig onder te kunnen dompelen in al die mooie, nieuwe, energieke, swingende, ontroerende en enerverende muziek. De batterij is weer helemaal opgeladen!