https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/ga-gerust-eens-over-je-grenzen-heen
Ga gerust eens over je grenzen heen
Een groot voordeel van het opleiden van huisartsen vind ik dat je ieder jaar weer spreekt met mensen die met een frisse onbevangen blik het vak binnenkomen. Een nadeel zou kunnen zijn dat je ieder jaar constateert dat je weer een jaartje verder van die frisse onbevangen blik afstaat. Maar enig vampirisme is mij niet vreemd, ik absorbeer dat vermogen om met een nieuwe, jonge blik mijn vak te bekijken gewoon zoveel mogelijk. Door veel te vragen, bevraagd te worden, te praten, te discussiëren, ideeën uit te wisselen.
De laatste jaren gaat het steeds vaker over grenzen bewaken. Een onderwerp waar ik nooit een natuurtalent in ben gebleken, maar men leert, ook van collega’s en aiossen! Grenzen bewaken was vroeger ook minder nodig, omdat je als huisarts wel veel deed, maar je bakfiets niet werd volgeladen door ándere partijen die vonden dat je er nog wel iets bij kon doen. De dialoog die soms ontstaat heeft ook een andere kant, waarbij ik als meer ervaren huisarts soms mijmer over wat dat minder begrensde werken me ook voor moois heeft gebracht.
Wordt er nu gepleit voor het loslaten van die grenzen? Zeker niet. Maar er is nuance. Grenzen? Oké, maar als je de hele tijd bezig bent met het bewaken van je grenzen, dan word je alleen dáár al moe van. ‘Pas op, zag ik daar een grens in de verte?’ Bovendien ben ik zelf weleens wat slordiger geweest met het bewaken van mijn eigen grenzen. Resultaat? Schrammen, butsen, blauwe plekken, natte voeten. Niet prettig, maar allemaal nog wel te overzien. En bovendien met als resultaat dat ik het gevoel heb dat ik de hele speelweide, als ik dat even als metafoor voor het vak mag gebruiken, volop heb kunnen gebruiken. Die grenzen zijn geen strakgespannen draden met 10.000 volt erop. Ethan Mollick heeft het in zijn boek Co-intelligentie (aanrader, maar voor een andere blog) over ‘de getande grens’. Geen duidelijke lijn, wel eentje waar je merkt dat je soms wat verder naar buiten kunt leunen, soms wat meer erbinnen moet blijven.
Die ‘hele speelweide’ kunnen we ook anders benoemen. Dan gaat het over commitment, over ‘ervoor gaan’. Over verbinding. Ik moet hierbij ook denken aan wat Paul Verhaeghe in zijn boek Onbehagen aanstipt. Ieder mens heeft behoefte aan autonomie. Maar ook aan zinvolle verbinding met de ander. Het onbehagen zit hem soms in het te veel naar een van beide kanten neigen. Met grenzen bewaken, hebben we het over het beschermen van onze autonomie. Maar door té strikt te bewaken, kunnen we weer onbehagen genereren.
Simon Sinek, kan heel mooi uitleggen hoe die balans niet een statisch evenwicht is, maar een dynamisch bewegen rond een stabiel punt.
Het mag duidelijk zijn: begrenzen is goed. Maar ga er rustig af en toe eens overheen. De hele speelweide lonkt!Meer van Bart Timmers