Vampire Weekend, AFAS live Amsterdam, 15 december 2024
Een diep-gonzende toon bij de introductie van het vierde nummer van Vampire Weekend, doet vrezen voor een technische storing. Het pakt heel anders en heel verrassend uit. Het is het eerste nummer dat ze spelen van het nieuwe album, Only God Was Above Us. Even daarvóór stond Vampire Weekend als trio voor een eenvoudige, levensgrote Vampire Weekend-banner drie liedjes van de eerste twee albums te spelen. Waaronder One, beter bekend als het (op uitnodiging) luidkeels meegezongen “Blake’s got a new face”. Die eerste nummers brengen meteen sfeer en het besef: Wat zijn die liedjes verrekt goed! Liedjes met z’n drietjes, maar is deze eenvoudige en wel heel sobere setting wat ze ons de hele avond gaan bieden? En gaan we bij nummer vier, Ice Cream Piano nu al technische storingen krijgen? Nou nee, de gonzende toon verandert in een soort ondersteunende puls bij het alleen met gitaar en zang gestarte nummer. En als het nummer dan accelereert en het metershoge doek plots valt, staan we met z’n allen ineens in een andere wereld, waar de muziek explodeert in duizend facetten, je ogen tijd tekortkomen om te zien wat er allemaal gebeurt op dat podium, dat ineens op de Nebukadnezar uit the Matrix lijkt, compleet met diepte-illusie en een waanzinnige belichting. Zeven man stuiteren er rond, twee drummers, een toetsenist, een gitarist/saxofonist/toetsenist, bassist, een violist/gitarist en frontman Ezra Koenig als zanger/gitarist. Ware eye- en ear-candy. Want behalve dat er veel te zien is, is het geluid echt supergoed. Alle details (en dat zijn er heel veel bij Vampire Weekend) zijn uitstekend te horen. Ergens aan het eind vraag ik aan mede VW-fan Jildou waarom ik eigenlijk nog zo veel naar nieuwe muziek luister, als je eigenlijk genoeg hebt aan Vampire Weekend? Want juist live, hoor je nog eens te meer, hoe de ogenschijnlijk lichtvoetige barokke popliedjes heel gelaagd en complex zijn. In ieder muzikaal zinnetje zit wel een gek ritmetje, een extra friebeltje, een apart soundje, een creatief verzonnen dubje, een tempo-wisseling, een contrasterend geluid en uiteraard ook regelmatig de Afrikaanse invloeden. En omdat er zowel van het nieuwe album als alle vorige vier albums gespeeld werd, hoor je ook hoe consistent goed alles is, met extra lol bij bijvoorbeeld Cousins, Diane Young, Cape Cod Kwassa Kwassa en uiteraard A-punk. Er zijn uitstapjes naar “grungy” uitgevoerde versies van bekende nummers (klonk als Weezer!), naar dub, naar wat verder uitgesponnen versies van nummers, maar over het algemeen worden de nummers wel vrij minutieus uitgevoerd in de versies zoals die op het album staan. Zanger Ezra Koenig heeft het naar zijn zin en babbelt met het publiek.
De afsluiting wordt gevormd door “drie nummers die met een H beginnen” Hannah Hunt, het fantastische Harmony Hall en de ook al fantastische afsluiter van het album Hope. De toegift is een beetje gek, ze geven aan vorige keer Vampire Weekend verzoeknummers te hebben gespeeld, nu mag het publiek álle verzoeknummers vragen, behálve Vampire Weekend. Er wordt driftig los geimproviseerd op Modern love van David Bowie, Radar Love van Golden Earring, Boys don’t cry van the Cure, Creep van Radiohead. Knap en leuk, maar eerlijk gezegd: De betovering van alles wat er vóór die toegift kwam, overheerst. Want wat is Vampire Weekend leuk, muzikaal, geniaal, perfect qua geluid en podiumpresentatie. De discussie is nog gaande tussen Jildou en mij: Zij vond dit het beste concert van het jaar. Maar zij was niet bij Tool. Één van de beste kunnen we in ieder geval gezamenlijk concluderen!