https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/rageroom

Rageroom

Het was een opmerkelijk artikel afgelopen week in de krant: het ontstaan van ragerooms. Een plek waar je tegen betaling met een honkbalknuppel, bijl of moker, meubilair, tv’s of koelkasten in elkaar mag rammen. Vermoedelijk onder het uitkrijten van woeste en huiveringwekkende oergeluiden, zwetend, haren recht overeind, tanden blikkerend in de grimmige grijns, stel ik me voor. (Mijn fantasie slaat vrij gemakkelijk om naar standje overdrive). 80 procent van de bezoekers bleek overigens vrouw te zijn. Maar ik probeerde vandaag toch om ook als man maar eens een afspraak in te plannen.

Precies zeven uur geleden, iets na 7 uur, probeerde ik de praktijk op te starten. E-consulten, post, nog wat overdracht van mijn collega van gisteren, wat taken die opgepakt moesten worden. Niets lekkerder dan in alle vroegte in standje turbo een flinke hoeveelheid werk al gedaan te hebben. Maar dat liep even anders…

Mijn HIS liet na iedere handeling tien, twintig seconden op zich wachten. Waardoor het werk met een factor tien, twintig vertraagd werd. Met in mijn lichaam nog datzelfde standje turbo, het stijgend adrenalinepeil, zich inmiddels vertalend in een versnelde hartslag en ongetwijfeld een hogere bloeddruk en een rood gelaat, plantte ik mijn iPad naast de computer zodat ik om en om op computer en iPad kon werken. Het maakte niet veel uit.

Om een lang verhaal kort te maken (want die turbo moet er nog uit): de storing, de derde deze week, is nu, zeven uur later, nog niet opgelost. De patiënten die ik gezien heb, hebben allemaal te horen gekregen: ‘Ik rond het later vandaag nog af.’ Alle overlegjes, post, e-consulten, moeten later nog af. De privéafspraak voor vanavond is al afgezegd.

Bij een van die pogingen zie ik toch nog een overlegje voorbijkomen: de patiënt met een ernstig psychiatrisch beeld, die eerder terug werd verwezen naar de huisarts, en die nu weer instabiel aan het worden is en volgens afspraak opnieuw verwezen werd, kon niet akkoord gaan met een wachttijd van twee jaar. Twee jaar. Ik kijk nog even goed: twee jaar. Ik mag niet schelden, maar anders had er fokking tussen twee en jaar gestaan. Maar, zo wist hij te vertellen, hij moest maar terug naar de huisarts, dan kon die wel via een overlegplatform ruggenspraak houden met een psychiater en een nieuw behandelplan maken.

Tegelijkertijd hoor ik dat het bezwaar van de LHV tegen het verlagen van onze tarieven omdat we de afgelopen jaren te veel hebben gewerkt (jazeker) afgewezen is. En voel ik de spanning: Dan ga ik zeker niet het werk van de gespecialiseerde ggz overnemen, maar wat doe ik dan met mijn zorgbehoeftige patiënt??

En daarom, daarom wil ik nú een afspraak bij die rageroom. Heeft er iemand een adres voor me?