Masters Of Reality, Doornroosje Nijmegen, 3 april 2025
”Ik vond het heel vet!” Reageerde Erik, die ik van een afstandje in de zaal zag, even later via een berichtje. Vet was het zeker. Moddervet eigenlijk wel. Iets té vet misschien ook wel.
Masters of Reality zette de vette rock eind jaren ‘80 ineens weer helemaal op de kaart. Met een overdonderend debuutalbum. Ergens tussen bluesrock en hardrock in, de trend zettend voor wat bijvoorbeeld Kyuss en Queens of the Stone Age later ook populair maakte. Rock, waarbij de vette riff de belangrijkste troef is. Kenmerkend voor het debuutalbum was de messcherpe gitaarsound. En dat laatste miste ik nou net een beetje bij dit optreden. Het was een overdonderende muur van geluid, waarbij in de eerste twee nummers duidelijk nog werd gezocht naar een goede mix. Van Henny begreep ik dat de gitaar van frontman Chris Goss (zittend!) rechtstreeks vanuit de versterker de zaal in kwam. Maar het totaalgeluid vond ik té vet, te zwaar en te log. Ik mistte die scherpe gitaarsolo’s, de tweede solo van de Gretsch-gitarist werd soms zelfs pas halverwege naar voren gemixt. Ook werd er soms gekozen voor lange jams, die ik ronduit saai vond worden. Dat werd goed gemaakt door knallers als John Brown (ook weer langer dan nodig uitgesponnen trouwens) of Kill the king. Of met ultrakorte uitsmijter “She got me”. Maar geen Domino! Geen Domino? Nee, geen Domino! Het in mijn ogen toch wel állerlekkerste, állerscherpste, állerswingendste nummer van de Masters. Niet? Echt niet?
Nog even beetje doorzeuren maar. Waarom zo’n doffe, treurige belichting, waarbij het grootste deel van de tijd de muzikanten niet zichtbaar zijn? Als laatste kritiekpuntje dan ook nog even het feit dat Goss te vaak echt vals zong, dan kan ik nog wel afsluiten met positieve punten: De extreem soepele en zelfs in dit loodzware rockgeluid swingende bassist, die met zijn hoedje op en zijn stakige ledematen in het duister op het podium af en toe aan Freddy Krueger deed denken.
Ik heb zeker een leuke avond gehad, muziek is en blijft mijn allerbelangrijkste energiebron en de Masters of Reality is een hele gave band. Maar als eindoordeel vond ik dit concert niet echt memorabel.