Monophonics, Doornroosje Nijmegen, 13 juni 2015

Soul is een muzieksoort die de tand des tijds goed doorstaat. Dat blijkt in ieder geval bij een avond Monophonics. De muziek heeft onmiskenbaar een jaren ’60 en ’70 gevoel, maar voelt absoluut niet ouderwets. Wel degelijk.  Want de soul-sound is bekend en de manier waarop Monophonics het speelt mag je rustig ambachtelijk noemen.

Dat maakt dat ik aan het begin van het concert nog wachtte op vuurwerk. Dat lag niet aan de muziek zelf, want daar valt weinig op af te dingen. Loeistrak gespeelde soul, funk, R&B, rock. Maar wel aan de presentatie. Monophonics is een band die bestaat uit 6 blanke, ietwat verlegen, matig geklede rasmuzikanten. Frontman Kelly Finnigan zit achter zijn keyboards vooraan op het podium en heeft een geweldige rauwe soulstem, maar ik mis iemand die het drama ook lijfelijk staand (lopend, springend…) als zanger uitbeeldt. Het meest opwindende in de eerste helft was het petje van de drummer en het feit dat Kelly Finnigan er even bij ging staan.

Gaandeweg het concert werd dat staan meer, werd de gezichtsuitdrukking gekwelder en de gebaren wat dramatischer. Raakte zelfs zijn shirt doorweekt van zweet, zo hoort dat! Maar wat meer presentatie had ik wel gewaardeerd.

Verder alleen maar goede dingen. Muzikaal zit het echt heel goed in elkaar en vallen vooral bassist Myles O’Mahony en gitarist (en producer) Ian McDonald op. De laatste door zijn fraaie gitaarsounds en beiden door het perfecte samenspel. Vooral de momenten waarop de bas plukte en de gitaar veel wah-wah-accenten speelde waren heerlijk.  Het soul-gevoel bij deze band is tot in de tenen aanwezig.

Uiteindelijk werd er inclusief toegift bijna 2 uur gespeeld en dat verveelde muzikaal geen moment. Maar als je weet dat ze ooit de begeleidingsband van Ben l’Oncle Soul waren, dan zou ik die combinatie nog best eens willen zien om ook wat podiumdynamiek er bij te krijgen.