Hats off to Led Zeppelin, Dru cultuurfabriek, Ulft, 8april 2017
De discussie aan het eind van de avond bevatte een leuk zinnetje: “Het is eigenlijk heel vrouwelijke muziek”. Dat was de conclusie van een van de aanwezige dames die Peter en ik na het concert spraken. Niet direct voor de hand liggend als je denkt aan macho-poses die de grootvaders van de hard-rock altijd innamen en die op deze avond bij een van de beste tribute-bands, het Engelse “Hats off to Led Zeppelin” ook bepaald niet ontbraken.
Waar op gedoeld werd, was het dansbare in ieder nummer. Natuurlijk is Led Zeppelin vooral hard, log, ruig, en vanjesokkenblazend. Dat merk je al meteen bij opener “Rock and Roll” later gevolgd door Immigrant Song. Maar ieder nummer bevat soul en vooral groove, en dat hoor je op zo’n avond als een dwarsdoorsnede van het geweldige oeuvre van deze band op een uitstekende manier live wordt gespeeld op een heel indringende wijze. Sta maar eens stil bij de klassieke heavy riffs van Moby Dick of Heartbreaker. Lukt niet!
Voordat Hats off to Led Zeppelin mocht starten hadden we het Nederlandse Black Top als voorprogramma. Dit trio maakt klassieke volvette bluesrock en doet dat uitstekend. Een enthousiaste boomlange bassist, een langharige bijna continu doorsolerende gitarist en een energieke drummer uit Arnhem, Dordrecht en Tilburg zetten een lekker potje stevige muziek neer die hoewel het niet meer zo mijn genre is, geen moment verveelt.
Maar waar we voor gekomen zijn is natuurlijk Led Zep! Hats off to Led Zeppelin, die in 2013 nog tot beste Britse tributeband is verkozen, imponeert behoorlijk. De performance van Robert Plant stáát, compleet met kenmerkende opzij gebogen lichaamshouding, woeste lange haren en de kenmerkende vocale uithalen. Dat niveau wordt helaas niet consequent door de hele set gehaald, je hoort regelmatig dat de zanger even terug moet schakelen, maar dat is hem vergeven. Andere blikvanger is natuurlijk gitarist Jimmy Page en ook die imitatie is erg geslaagd. De band als geheel komt overtuigend over en kan zich meten met andere retro-acts als de bootleg Doors en the Musical Box. Nou nee, die laatste blijft voor mij op eenzame hoogte staan 😉 Maar ze komen in de buurt!
Naast de ruige riffs van Moby Dick en Heartbreaker is er ook ruimte voor de wat experimentelere nummers als Gallows pole of No Quarter, het slepende “Since I’ve been loving you” en uiteraard ontbreken de kanjers Stairway to Heaven en toegift Whole lotta love niet. En het monumentale Kashmir was wat mij betreft het toppunt van de avond.
De inkopper die je vanaf het begin van deze recensie al aan voelde komen, was wat mij betreft dan ook volkomen op zijn plaats. Hats off to Led Zeppelin: Petje af!