Huntenpop, Ulft, 23 augustus 2014
Alweer het weer dat weer weerbarstig roet in het eten dreigde te gooien bij Huntenpop 2014. Net als bij Lowlands een week eerder waren de voorspellingen bar en boos. Maar ook dit keer viel het alleszins mee en was de meest merkbare invloed een bijna onneembare poel van blubber en derrie op het terrein zelf, wat uiteindelijk de charme van de tochten tussen 3fm stage, Festilive stage, Rabobank stage en Stage Four telkens weer het sublieme survivalrun-gevoel gaf. De modder peuterde ik een douchebeurt later nog tussen mijn nekharen vandaan, heerlijk!
En verder begon en eindigde deze Huntenpopeditie met een hoogtepunt. Beide hoogtepunten geworteld in de jaren ’70 maar gespeeld door “jonge gasten” te weten Birth of Joy en DeWolff. De laatsten stonden 5 jaar geleden nog als piepjonge gastjes in een redelijk lege kleine tent als een van de openingsacts maar sloten dit festival af als volleerde, ervaren supergoede muzikanten die hun 70’s rock met referenties naar Deep Purple, the Nice en Cream overtuigend en smeuiig het publiek in kiepten. Ze ademen 70’s, zowel in kleding als instrumentarium. Op de plaat vind ik het te veel retro en hoor ik liever vernieuwing, live was het (weer) een geweldige ervaring.
De plaats die zij 5 jaar geleden innamen, als een van de openingsacts, werd nu ingenomen door Birth of Joy. En ook zij refereren flink aan de jaren ’70, iets meer richting de melodieuze kant van bijv. Pink Floyd. En ook hier: Overtuigend! Gitaar, drums en toetsen was de andere overeenkomst met DeWolff evenals enthousiasme in het spel. Goede muzikanten en een erg geloofwaardig optreden als binnenkomer, dat maakt een mens gelukkig bij het begin van een festival vol tegenstrijdigheden.
De tegenstrijdigheid Guus Meeuwis aansluitend heb ik maar even overgeslagen. En heel tegenstrijdig was de fraaie bluesrock van Miss Jo Harman, dankzij de onvoorwaardelijke steun van Wim Vriezen uiteindelijk ook op Huntenpop geprogrammeerd, misschien ook weer niet zo. Wel van een ander kaliber, een mooi vol klinkende, professionele band en de schitterende stem van de 24-jarige Jo. Ook hier weer geldt voor mij dat ik het op plaat minder waardeer, maar live is het bijzonder goed. De harde rock van Adje Vandenberg’s Moonkings heb ik alleen op afstand gehoord, genietend van de uitgebreide catering, inmiddels ruim in het zonnetje!
Ook al retro was het jonge gezelschap the Black Marble Selection. De in ieder nummer aanwezige mondharmonica doet automatisch aan Them denken, maar the Yardbirds en Animals waren nooit ver weg. Leuk bandje!
Dansend door de modder trokken we vervolgens langs de Balkanpolkahoempadotbikinifeesttralalamuziek van Shantel & Bucovina club orchestra. Niets nieuws onder de zon, maar met zon hoeft het niet nieuw te zijn om een feeststemming te bereiken. Voor het duistere evenwicht trokken we door naar Therapy? die nog steeds blijken te bestaan en niets aan energie hebben ingeboet! Beetje oudere koppen (neenee, geen inkoppertjes nu he?) maar de muziek, zo netjes aangekondigd als “Geen punk, maar wel de energie van punk, geen grunge maar wel de gruizigheid van grunge, geen metal, maar wel de intensiteit van metal” zweepte de tent goed op. Vooraan ontstond zelfs een gezellige, ouderwetse kolkende mosh-pit, waar ik zekerheidshalve maar net aan de rand ben blijven staan. Ik bedoel, met al die modder aan mijn schoenen had ik niet iemands broek vies willen maken. Overigens hoorde ik volgens mij het complete inmiddels klassieke Troublegum album voorbijkomen.
De tent stond bij de Jeugd van Tegenwoordig een stuk voller dan een paar jaar daarvoor en ze zijn nog steeds erg goed. Maar Baskerville had ik nog nooit live gezien, dus verruilden we de tenten wel weer snel. En dat was ook weer een mooie ervaring. Dance door een band zou je kunnen zeggen. Toetsen/samples, drums, bas en mannelijke en vrouwelijk zang. Het was verrassend goed, toegankelijk maar gelukkig hier en daar schurend genoeg om interessant te blijven klinken. Fijne band. Hun evenknie, het Belgische Subs, op het laatste moment ingevlogen, klonk als opvolgende act ook bijzonder, maar dat is nog meer dance, compleet met lasershow.
In de tussentijd probeerden we nog wat Jett Rebel mee te pakken, maar buiten de tent klonk dat lekker, maar kon ik er geen goed oordeel over vellen. Volgens Martijn, die binnen stond, was het een erg goed optreden. Kensington is inmiddels bekend, maar als derde optreden moet ik constateren dat de band de terechte top-positie in de Nederlandse muziek bereikt heeft, maar daarmee ook wel een mega-act geworden is. En mega-act betekent ook dat er meer afstand is en dat vind ik weer jammer. De herinneringen aan het optreden in Tivoli en vorig jaar in een kleinere tent zijn nog zoet.
Mijn aanvankelijke bedenkingen bij het programma na het bekend worden van Guus Meeuwis als hoofdact, zijn gelukkig ten onrechte gebleken. Op de fiets terug naar huis, met Ben, Jan, Louis en Jan konden we alleen maar enthousiast zijn en constateren dat de grote diversiteit van bands op Huntenpop ook dit jaar weer hebben geleid tot een fijn en lekker programma. Een blubberige maar zeker geslaagde versie.