Kayak, De Dru Ulft, 2 november 2013
Met enige vertraging had ik net de recensie van Camel opgeschreven, waarin ik gematigd enthousiast was over het terugzien van mijn oude helden. Precies een week later krijg ik de kans om opnieuw oude helden te gaan zien, als ik spontaan besluit om met Irene naar Kayak te gaan, die optreden in de buurt, de DRU popzaal. Een tweede nostalgische trip down memory lane? Zeker, maar in dit geval is het meer dan dat alleen geworden.
Kayak, wat mij betreft wel een band waar Nederland trots op mag zijn, blijkt met een onderbreking van meer dan 15 jaar, sinds eind jaren ’90 nog steeds actief te zijn. Oprichter, componist en toetsenman Ton Scherpenzeel is de enige constante factor. Zanger Edward Reekers zit er tegenwoordig ook weer bij, en zangeres Cindy Oudshoorn, die zowel oor- als oogstrelend mag worden genoemd met haar zeer elegante podiumoptreden, is ook vast bandlid. Overige bandleden zijn Rob Vunderink (zang/gitaar), Jan van Olffen (bas), Hans Eijkenaar (drums, voor deze tour vervangen door Sjoerd Rutten) en absolute ster-gitarist Joost Vergoossen.
Al vanaf de eerste noten was het verschil met het concert van Camel duidelijk: Dit is geen stoffige, opgepoetste nostalgietrip, drijvend op goede herinneringen. Dit is een band die glanst, spettert, straalt en aan alle kanten leeft! Hier staan muzikanten die hun instrumenten tot in de puntjes beheersen, die de kunst van het entertainen verstaan, en die ondanks een intensief tourschema het publiek vermaken en overdonderen met perfect uitgevoerde (meestal) bombastische symfomische rock. Kamerbreed en gepolijst. Soms voor mij onbekend (ik ben Kayak, net als Camel, in hun latere jaren een klein beetje uit het oog verloren), maar net zo vaak zeer herkenbaar met krakers als “Anne”, “Niniane (lady of the lake)”, “Phantom of the night” “Chance for a lifetime”, “Starlight dancer” en uiteraard hun grootste hit, guilty pleasure “Ruthless Queen”
Cindy Oudshoorn pleziert het publiek met haar intense, extroverte en dramatische presentatie en gouden stem. De duetten met Edward Reekers klinken heerlijk. En de geweldige gitaarsolo’s van Joost Vergoossen klinken gewoon nog lekkerder als Cindy er zo lekker verleidelijk omheen kroelt…
Geluid en belichting zijn beiden dik in orde. De zaal is helaas maar voor ¾ vol, en dat lijkt me pijnlijk voor een band met zo’n gouden geschiedenis. Er wordt uiteindelijk dik 2-2,5 uur gespeeld en als afsluiter Ruthless Queen verstomt, blijft er maar één conclusie over: Kayak is nog steeds dik in orde, en als je de kans krijgt: Ga ze zien. Deze band is de nostalgie voorbij, dit is een nog steeds volop levende Nederlandse legende.