Camel, Melkweg Amsterdam 26 oktober 2013

10 jaar geleden bezochten we nog de “farewell tour” van Camel in Rijssen. Het is op zijn minst een beetje vreemd om na een afscheidsconcert nog eens naar een optreden te gaan. Maar ja, als je oude helden het weer doen, dan zegt de intuitie je dat je dat niet kunt missen. Zeker niet als ze integraal “the Snow Goose” weer spelen!

Het bereiken van de Rabobankzaal van de Melkweg was al een aardig hectisch voorprogramma, van de ene volle parkeergarage naar de andere door een megadruk Amsterdam manoeuvrerend. Maar aangezien ik niet van te laat komen hou, kon ik Herman precies 20 seconden (!) voor de start van het concert de hand drukken

De stress werd prettig aangenaam weggemasseerd door de langzaam opruisende moerasklanken van The Great Marsh, waarna het muzikale, geheel instrumentale verhaal van  Paul Gallico in vrijwel niet aangepaste versie live te genieten viel. Hier en daar een kleine aanpassing, zeker niet wezenlijk. Kern van de band en eigenlijk enig overgebleven lid, is nog steeds Andy Latimer, die in tegenstelling tot Pete Bardens 10 jaar daarvoor, de rotziekte kanker wel overleefde. Enige andere bekende was bassist en incidenteel zanger Colin Bass.

De band speelde heel behoorlijk, het geluid was top en de presentatie sober. De enkele variaties in de uitvoering voegden niet echt heel veel toe en wat ik jammer vond, was dat de synthesizersolo’s soms wat schel klonken. Desalniettemin is het gewoon heerlijk om zo’n geweldige plaat weer eens live te horen.

Na de break was het uiteraard nog een uurtje putten uit de “greatest hits”. Er werd begonnen met een mooie, akoestische versie van “Never let go”, maar daarna was het gewoon weer volop genieten met de originele versies. Hoewel ik wel van variatie en avontuur houd, is het bij zo’n nostalgisch concert geen enkel probleem om te genieten van de songs zoals ze ook op de plaat staan. Voor mij is het vooral genieten van de platen tot begin jaren ’80, daarna was ik al wat meer over op andere soorten muziek. Maar “Song within a song” horen, dat is toch wel weer heel fijn! Opvallend ook dat nummer van “I can see your house from here” er echt boven uit steken. En een paar nummers van recenter werk klonken zo live toch wel erg overtuigend, met haast Pink Floydiaanse breed uitwaaierende gitaarsolo’s.

De zoete smaak nadien was meer die van de herinnering en nostalgie, dan die van een baanbrekend concert. Maar op zijn tijd is daar niets mis mee.