Huntenpop, Dru cultuurfabriek, 13 augustus 2011
Huntenpop 2011. In een zomer die maar geen zomer wil worden, moest de warmte deze zaterdag toch echt van de muziek en de gezelligheid komen. De reputatie van Huntenpop kennende zou dat wel goed moeten komen. Ook al groeit het festival ieder jaar weer ietsje groter en bestaat het risico dat dat ten koste van de gezelligheid gaat. Maar wees niet bang: Lokatie (terrein achter de DRU-fabriek), opstelling (veel tenten relatief dicht op elkaar) en bezoekers (achterhoekers!) maakten het ook dit jaar weer “gemoedelijk”. De druilerige regen rond het begin van de avond dreigde even roet in het eten te gooien maar zette gelukkig niet al te lang door.
Qua programmering was er wel verandering merkbaar. Dit jaar toch wat meer grote namen. Vrijdagavond al Within Temptation, een paar jaar geleden nog “gewoon” in het zaterdagprogramma. En op de zaterdag Anouk en Go Back To The Zoo. Wat minder onbekende en toch nog vaak verrassende bandjes dit jaar. Ik heb ze toch wel gemist. Gelukkig nog wel wat verrassingen. Zo wilde ik eigenlijk naar singer/songwriter Jon Allen, maar na 2 Bob Dylan-achtige nummers trokken de exotische klanken van het mij onbekende La Chiva Gantiva me meer en ervoer ik daar de eerste verrassing. Fela Kuti-achtige afrobeat met scheuten soul, jazz, aanstekelijk gebracht door een soepel swingende band met een prettig gestoord grijnzende frontman. Leuk!
De tweede verrassing was de ouderwetse, degelijke, maar o zo zompig stomende bluesrock van Marcus Mallone. Alweer zo’n energieke aanstekelijke frontman die er duidelijk zin in had. Of z’n bassist dat ook had weet ik niet, want zelden zo’n onbeweeglijke, onverstoorbare droogkloot gezien in zo’n dampende band (nou ja, John Entwistle van The Who kon er ook wat van). Overigens met z’n spel niets mis en dat gold al helemaal niet voor de gitarist en drummer want in iedere noot was het grote muzikale vakmanschap van deze heren voelbaar. Dit was allesbehalve vernieuwende muziek, maar het muzikale vakmanschap, de energie en de spetterende performance waren in dit geval de verrassing.
De verwachte verrassing bij de nieuwe band “The Boxer Rebellion” viel me dan wel weer wat tegen. Een erg verlegen performance, een onzeker ogende zanger, (te) ingetogen spel, weinig contact met het publiek en een repertoire waarin wel een paar mooie nummers te ontdekken waren, maar geen echte uitschieters, maakten dat mijn aandacht toch al snel verslapte. Het deed me wat aan the Chameleons denken, een new-wave band uit begin jaren ’80. Op dit festival kwamen ze gewoon nog niet zo uit de verf.
Geen verrassing meer bij de Staat, want daarvan weten we de kwaliteit inmiddels. Gewoon knallen! Het optreden was gewoon goed, een vrij opvallende keuze voor de wat meer hoekige en stampende nummers dus voor wie het nog niet zo goed kende zou dat best even slikken geweest kunnen zijn. Ik heb er in ieder geval van genoten, voor de 2e keer dit jaar.
Ook geen verrassing meer bij Anouk. Al heb ik dat buiten de inmiddels uitpuilende tent moeten horen. Dat klonk allemaal gewoon zoals we het van haar kennen: Professioneel, enthousiast, puntig. Met een repertoire waar inmiddels zat pareltjes in zitten, kan zo’n optreden haast niet meer stuk.
Slotact Go Back To The Zoo heeft inmiddels ook een single-repertoire waar je U tegen kunt zeggen. En toch boeide het optreden met niet. Deels zal dat gekomen zijn door de slechte geluidskwaliteit, erg schel, de stem nogal naar achteren in de mix gedrukt. Mede hierdoor vluchtten we wat verder naar achteren waardoor we misschien de juiste sfeer gemist hebben. Het concert heeft op mij weinig indruk gemaakt.
Verdere muzikale tussenstops maakten we bij Diggeth (harde rock), Leeways (Reggae, leuk!), Diablo Boulevard (Belgische hard-rock, erg aanstekelijk gebracht, alleen niet zo mijn genre), Dio (zonder the Madd nog niet half zo leuk), Destine (zeer strak en aanstekelijk gespeelde punk-pop, leuk om te horen) en My Dying Bride. Maar dat laatste is zo’n specifiek genre (death/gothic metal), daar moet je echt van houden om er iets van te kunnen zeggen. Het was indrukwekkend om een paar nummers van mee te maken, maar helemaal niet my cup of tea.
Met dat laatste komen we gelijk bij de kracht van Huntenpop: De grote smeltkroes aan verschillende muziekstijlen die altijd gepresenteerd worden. Toch had ik dit jaar wat minder dan vorige jaren het gevoel dat ik me in een muzikale snoepkraam bevond. De grote namen trokken veel aandacht, er waren wat onbekende bands, maar echter verrassingen behalve de genoemde, zaten er toch niet zo bij. Dat neemt niet weg dat het festival nog steeds trots mag zijn op wat het heeft bereikt. Met inzet van vele vrijwilligers. En volgend jaar hoop ik ook dat de vakantie weer zo gepland kan worden dat we huntenpop niet hoeven te missen!
Och ja, nog even dit: Een van de eerste keren dat ik ging, was onze jongste 2 (en Martijn, die lange slungel op de achtergrond 6…). Maar toen was er op het terrein nog niet zo veel herrie merkbaar. Dit 2-jarige meisje kwamen we nu tegen met de handen tegen de oren. Is het geen plaatje? Wilde ik toch nog even laten zien..