Lyle Lovett, Paradiso Amsterdam, 23 maart 2009
Net een maand na het vorige bezoek aan Paradiso, opnieuw een optreden, maar ditmaal van een heel ander kaliber. Niet de ruige, simpele punkpop van de Buzzcocks, maar de verstilde, intieme en subtiele singer/songwriter Lyle Lovett met zijn akoestische band, waarvoor ik samen met Henny en Jolanda naar Amsterdam afreisde. Helaas niet zijn Large Band, met blazers en piano, maar dat manco werd heel snel vergeten na de start van deze verzameling fantastische begeleiders, waaronder veel oudgedienden. Lyle zelf speelde uiteraard akoestische gitaar, begeleid met akoestische gitaar of mandoline, contrabas, cello en fantastisch ingetogen en toch spetterend drumwerk. Dat laatste kwam vooral uit in de van Lovett bekende vaak melancholiek klinkende, uiterst ingetogen beginnende melodramatisch opgebouwde songs, waar de subtiliteit soms even flink dooreen geschud werd door de forse knallen op de toms. Een mooi contrast en vaak een extra onderstreping van de geweldige kwaliteit van een flink aantal nummers.
Hij speelde in totaal 2,5 uur en het repertoire verliep van simpele country-achtige nummers naar wat experimentelere songs, om via echte bluegrass uit te komen bij het blues-idioom. En alles daartussenin natuurlijk. Waar hij de country-kant op gaat dreig ik nog wel eens af te haken, maar met zijn fantastische stem en de vaak net wat apartere arrangementen weet hij me eigenlijk vrijwel altijd binnenboord te houden.
De set werd gedisciplineerd gebracht, maar was tegelijkertijd heel ontspannen. De verlegen overkomende frontman valt op door zijn tegelijkertijd vastberaden houding waar het de leiding van zijn band en het zingen betreft en vertoonde zich tussen de nummers door een amusant causeur die regelmatig een flinke lach in de zaal gaande kreeg. Hij toonde zich oprecht dankbaar voor de enthousiaste ontvangst in Amsterdam en haalde nog herinneringen op aan zijn eerste keer in Nederland, in 1987 in Hilversum (ik was daar samen met Irene nog bij! een zeer indrukwekkend speelmoment in het radioprogramma de Wilde Wereld, waar hij samen met zijn vaste cellist op 1 meter recht voor onze neus “she’s no lady, she’s my wife” speelde, dat was het moment dat ik echt voor deze artiest viel).
Bijna alle favoriete nummers van zijn inmiddels 10 albums tellende oeuvre kwamen wel langs, op 1 na: Simple Song. Dat was dan het enige smetje op dit grandioze blazoen.
Mooi om toch weer eens een van mijn helden te mogen zien optreden.