Peter Gabriel, Westergasfabriek Amsterdam, 29 juni
Laat ik beginnen met vast te stellen dat hij het nog steeds heeft: De magie, de uitstraling, de bezieling maar vooral: DE STEM. Peter Gabriel, zo’n beetje de enige artiest die inmiddels bijna 40 jaar bezig is en van wie ik vrijwel alles van het begin tot het einde goed heb gevonden, bezorgde ons op deze bijna verregende koude zomeravond toch nog warme tintelingen. Of zoals hij het zelf aankondigde bij een van de nummers, op het moment dat er een felle zonnestraal het donkere wolkenpak doorbrak en een prachtige dubbele regenboog achter het Westerpark toverde: Water plus heat is…. Steam!
Dit was de tweede keer in 3 jaar dat ik Peter Gabriel zag en het concert was van een heel andere orde dan de vorige keer in Ahoy. Dat had alles te maken met de opzet. Dit keer was het geen tournee rondom een nieuw verschenen album, maar een concertreeks ontstaan vanuit de verjaardag van het WOMAD-festival, waarbij de fans via een speciale site hun favoriete nummers konden doorgeven die ze graag live gespeeld zouden zien. Van de kleine reeks concerten worden opnames gemaakt die via www.themusic.com op CD te bestellen zijn. Gevolg van deze aanpak was dat er dus een soort “best of” gespeeld werd, met onder andere nummers van de eerste platen. En dat was heel bijzonder. Intruder, No Self Control, The Rhythm Of The Heat, On The Air, dat waren nummers die ik sowieso al lang niet meer gehoord had, maar om ze live te horen op een perfect niveau gespeeld was helemaal bijzonder. Waar de optredens in Ahoy toch altijd een massale indruk maken was dit concert haast intiem te noemen. Geen attributen, geen spectaculaire show, maar slechts omlijst door een effectieve lichtshow stond er gewoon een stevige band te spelen voor een publiek van naar schatting 8000 man. En het geluid was perfect. Slechts de malle dansjes in Secret World en Solsburry Hill (zoals wellicht bekend van de DVD’s) waren de “franje”, verder werd er met duidelijk plezier maar toch vooral zonder fratsen gespeeld en mooie, krachtige, vaak aangrijpende muziek gemaakt. Nummers als Biko, In Your Eyes en Blood Of Eden zijn op zichzelf al pakkende en dramatische songs, maar ook minder verwachtte nummers als Lay Your Hands On Me (die drumbreak!) Family Snapshot en Signal To Noise klonken geweldig. De singles Big Time, Steam en natuurlijk Sledgehammer zorgden duidelijk voor publieke opwinding, en ze zijn zeker lekker, maar eerlijk gezegd vond ik ze de minste nummers van het hele optreden, de andere nummers waren bijzonderder. Dochter Melanie zong Fear Is The Mother Of Violence en dat doorbrak de fraaie spanningsboog even omdat ze bij lange na niet zo’n persoonlijkheid in haar stem heeft als haar vader. Maar het blijft een geweldig nummer.
Muzikanten waren weer de oude vertrouwden. Natuurlijk de eeuwig trouwe bas-reus Tony Levin, de al even trouwe gitaarheld David Rhodes en tweede gitarist/percussionist Richard Evans, de formidabele drummer Ged Lynch. Dochter Melanie op toetsen en backing vocals en nieuw aan het front toetsenist/zangeres Angie Pollock. Muzikaal was alles perfect voor elkaar, ieder detail was ook weer terug te horen (de hijgjes bij “No Self Control”, de rammelende snaren bij “Intruder”, de vreemde percussie-klanken bij “Signal To Noise”). En zoals gezegd, er werd met plezier gespeeld.
Het blijft een heel bijzondere man, die Peter Gabriel. Een concert moet iets magisch hebben en dat had het deze keer ook weer. Als je dat voor elkaar kunt krijgen, bijna 40 jaar nadat je de basis legde van een fantastische symfonische rockband, dan ben je een hele grote en dan blijf ik voorlopig nog een echte fan.
Verder zie ik dat het lijstje van bezochte concerten inmiddels wel flink wat “oude knakkers” begint te bevatten. Met The Police nog in het vooruitzicht wordt het inmiddels toch eens tijd om wat vernieuwende jonge frisse bandjes te gaan bezoeken dunkt me zo. Nog een maand of twee, dan komt Huntenpop met een grote hoeveelheid jonge frisse bandjes, ik sta mezelf voorlopig toe nog even lekker na te genieten van deze “gouwe ouwe”….