Supergrass/Coldplay/Live, Goffertpark Nijmegen, 1 juli 2003
Nou ja, laat die eerste maar weg, want door overtijdig vertrek en flinke files kwamen we te laat voor Supergrass en Nada Surf op pole-position. En gelukkig ook te laat voor een enorme hagel-hoosbui die een einde maakte aan enkele weken aaneengesloten zomer. Leuk voor ’t (super-)gras, maar kon dat nou niet een half dagje later? Nou ja, that’s eeeh… live. Maar eerst coldplay, want die beet voor ons ’t spits af, terwijl de laatste regenbui langzaam wegtrok en een fantastische regenboog naast het podium plaatste. Kijk, dat maakt dan weer een hoop goed en dat tref je toch mooi niet in een pak’m beet Ahoy, wat dan wel weer droger aan doet over het algemeen, maar laat ik niet te Hollands blijven zeuren over het weer.
Coldplay dus, enthousiast openend met Politik in een vrij stevige uitvoering. Helaas bleek het geluid voor een deel weg te waaien, (waar stond die extra geluidstoren!?) wat de kwaliteit niet ten goede kwam. (maar ja, die regenboog he?). Verder gevolgd door een over het algemeen door het publiek warm ontvangen trits bekende nummers van zowel hun debuut-CD “Parachutes” als het recente “A rush of blood to the head”. Zanger/pianist Chris Martin bleek de nodige vrouwelijke fans in het publiek te hebben die toch nog op flinke afstand van het podium zijn aandacht probeerden te vangen met aandoenlijke zwaaipogingen. Of het marionettistische dansje dat hij halverwege uitvoerde voor hen bedoeld was leek me in ieder geval leuk voor ze om als gedachtengoed mee naar huis te nemen. Maar wij vonden ’t ook wel leuk. En verder valt er niet zo heel veel over te vertellen, want de nummers van de CD’s werden, zij het stevig, vrij onveranderd ten gehore gebracht. Enige nieuwe nummer was een (matig!) U2-achtig rocknummer en een liefjes klinkende cover van Chris Martin solo aan de piano (what a wonderful world). Hoewel het zeker een lekker klinkend concert was, bleef er al met al geen onverwoestbare indruk over van coldplay, en de conclusie dat ze vooral lekkere platen maken maar niet zo’n live-band zijn lijkt gerechtvaardigd.
Ondertussen droogde de modder voorzichtig op, verdween de regenboog en klonken vrijwel strikt volgens schema om 21.15 uur de eerste stevige gitaaraccoorden van Live over het terrein. Hoewel het openingsnummer nog aarzelend op gang kwam zette Live in de loop van de avond een lekker pot ruige en melodieuze rock neer. Ed Kowalczyk is een echte entertainer die weet hoe hij zijn volk ment! Jaja, het zijn uiteraard de bekende ingredienten, laat de (vele) bekende melodietjes ook eens meezingen door het publiek, laat ze lekker meeklappen op de instrumentale breaks en vraag regelmatig of ze nog happy of wakker zijn, maar als Ed ’t doet lijkt ’t toch goed en zullen we niet kritisch zijn (toch de invloed van die regenboog nog?). Nou ja, een beetje kritisch dan toch? Waarom zo’n flauw nummer van de debuut-CD Mental Jewelry kiezen als je nog zo’n schat aan veel betere nummers hebt te spelen? OK, genoeg, want verder was ’t gewoon lekker, rocken, meezingen, genieten van de typische mooie live-melodietjes en vooral van het opzwepende, naar hard-rock neigende slotnummer waarin ik minstens 3 door elkaar klinkende gitaarsoli hoorde. Voor de broodnodige rust heb je dat niet nodig, voor een enerverend rock-avondje was dat het juiste nummer op de juiste plaats. Ook voor live gold uiteindelijk: geen onuitwisbare herinnering, wel gewoon een lekkere portie live-rock.
En dan is het toch lekker als de terugweg in plaats van 9 ook in 3 kwartieren blijkt te passen….