Joan As Police Woman, 7 april 2018, Doornroosje, Nijmegen
Dat de tijd vliegt als je lol hebt, wordt bewezen door het feit dat ik het idee heb dat Joan As Policewoman nog maar een paar jaar in het vizier is. Maar haar eerste album (Real Life) is al weer 12 jaar oud, en mijn eerste concert dateert al weer van 10 jaar geleden! Die vorige keer was in Doornroosje, nu opnieuw, maar we praten dan wel over een volledig nieuw gebouw met een absoluut véél beter geluid. Tot mijn verbazing was het concert in de kleine zaal, ik had verwacht dat JAPW inmiddels echt wel groot zou zijn, maar zelfs de kleine zaal werd niet uitverkocht. Gek, want ik vind haar muziek niet ontoegankelijk, hooguit wat complex, gelaagd, het zijn geen meebeukers die moeiteloos de top 40 binnenstampen. Maar kennelijk is er nog een missie te gaan om haar muziek meer bekendheid te geven. Nou, daar gaan we dan!
Om te beginnen hadden we aan het eind van de avond al een kleine discussie over welke soort muziek JAPW maakt. Alternatief, maar dat is wel een heel breed begrip. Pop, maar dat klinkt wat te licht voor dit soort muziek. Soul, dat zit er zeker in, maar klassieke soul is het zeker niet. Jazzinvloeden zijn er ook wel in te ontdekken, maar jazz dekt de lading niet. Elementen van singer/songwriter zitten er ook wel in, maar dat kun je moeilijk volhouden met soms lekker uit de bocht vliegende funky nummers. En had ik al gezegd dat ik ergens moest denken aan de oude Genesis, begin jaren ’70? Kortom: niet goed te classificeren muziek.
Net als het laatste album “Damned Devotion” zat er een behoorlijke opbouw in het optreden. De eerste nummers waren traag, soms heel erg traag. Traag was ook frontvrouw Joan Wasser’s presentatie, traag en giebelig, wat soms erg grappig was, soms een beetje irritant. Maar passend bij haar eigenzinnigheid. Traag was overigens ook de heel bijzondere, uit elkaar geplukte versie van Prince’s “Kiss” als laatste nummer. Maar gaandeweg kwam er meer vaart in, met vaak net wat andere versies van oude bekenden (Eternal flame!) en nieuwe nummers, waarvan the Silence trouwens wel een absolute topper is, zeker in deze energieke uitvoering.
Het optreden was intiem, sober en effectief, met een meer dan uitstekend en vooral niet te hard, maar wel puntig en krachtig geluid. Haar band klinkt echt heel mooi als één, strak geheel.
Ook dit was weer, net als 10 jaar geleden, een erg mooi optreden. Maar kennelijk valt er nog wel wat zendelingenwerk te verrichten. Joan As Policewoman heeft in de afgelopen 12 jaar echt nog geen één slecht of matig album afgeleverd, het is allemaal van een bijzonder hoge en constante kwaliteit. Dus mensen, zullen we over 4 jaar en 2 albums verder, elkaar ontmoeten in de Vereeniging? Of op zijn mínst in de gróte zaal van Doornroosje!