Huntenpop 2018, 11 augustus 2018, Ulft
Een recensie schrijven over Huntenpop (de zaterdag) is eigenlijk niet heel zinvol, omdat het kleine, Achterhoekse festival, vooral uitblinkt in sfeer. Muzikaal is het eerlijk gezegd een stuk minder interessant en dan ook niet te vergelijken met bijvoorbeeld Lowlands (volgende week!). Met name dit jaar, de 29everjaardag van Huntenpop, vond ik de programmering op papier helemaal wat matig, er zaten weinig artiesten bij die aanspraken. Toch blijkt dan gelukkig dat je je vooral mee moet laten voeren door hoe het zo’n dag dan maar loopt. En zoals gezegd: Door de gemoedelijke sfeer, het weer iets veranderde, fraaie terrein en de gezellige contacten die je op zo’n dag hebt, én het perfecte festivalweer, wordt het gewoon dan toch een hele leuke dag.
De perfect uitgevoerde maar voor mij véél te brave radiopop van Wulf, vormde de echte opener, na nog een flard van het symfonisch en aantrekkelijk professioneel klinkende Dawnbreakers te hebben meegepikt. Boetners hoorden we net buiten de tent omdat er even ruimte was om wat te kletsen. Klonk zoals we inmiddels weten strak, soepel en opzwepend.
Laurence Jones was geen naam die ik kende of waar ik speciaal naar toe wilde. Des te groter was de verrassing bij dit podium. Een enorm goede gitarist, met een geweldige performance (die man is echt één met zijn gitaar, of hij nu speelt, op de grond ligt, soleert middenin het publiek, of liefkozend allerlei standjes uitprobeert (met zijn gitaar hè…). Blues, bluesrock, het zijn geen genres waar je veel vernieuwing verwacht, maar deze show was spetterend en smeuïg, mede dankzij de geweldige band, de zwoele achtergrondzangeressen, maar toch vooral die performance. John Mayer en Jimi Hendrix waren niet ver, een hele aangename verrassing dit.
Racoon klonk vertrouwd, Wende (Snijders) niet. Maar voor mij hebben beide zinsdelen een waarde. Want dat niet vertrouwde van Wende zorgde wel voor een uur aandacht, en een uur onverwachte klanken uit analoge synths, samples en vibrafoon, als ondersteuning van Nederlandstalige poëtische teksten over het leven, de mens. Ze werkte hiervoor onder andere samen met de Belgische auteur Dimitri Verhulst, wiens tekst ze zong in het zeer indringende “Vrij me”. Wende had zin, waardeerde het ruime applaus, barstte van de energie en riep ons op om mee te zingen in het nummer dat ze voorstelt als nieuwe volkslied: Mens, durf te leven! (een 100 jaar oude klassieker, van Pisuisse). Een heel bijzonder, intiem, warm en avontuurlijk uurtje muziek, en het absolute hoogtepunt van deze dag.
Want K’s Choice klonk vervolgens goed, maar ook wel wat saai. En My Baby is geweldig, met weer een opgezweepte, dansende massa in de tent, maar heb ik al vaker gezien. En Di-Rect viel me in eerste instantie positief op door de ontzettend volle, funky klank vanaf het hoofdpodium, ondersteund met 3 blazers. Maar je zag er tegelijkertijd ook wel een hele geprogrammeerde superprofessionele, maar daardoor ook wel afstandelijke muziekmachine staan, die me niet heel erg raakte. Waarna het “niet-de-bedoeling-bezoek” aan Phil Campbell and the Bastard Sons ineens een veel betere afsluiting bleek, met vuige, smerige maar diep uit de ziel komende rock (Motörhead!) inclusief pre-Motörhead’s “Silver Machine”, “The ace of spades” en zelfs een Rolling Stones cover “Jumping Jack Flash”. Een ruig feestje, aan de rand van de exploderende moshpit. ’t Is dat het verstand dat met de jaren schijnt te komen, enige inspraak had bij zoonlief’s uitnodiging, “kom mee pa, meedoen?”, maar in mijn hóófd heb ik best even meegedaan. In mijn hoofd ben ik best een stoere kerel. Maar goed, als ik Wende als hoogtepunt beschouw, kom ik daar niet echt mee weg geloof ik.
Veel sfeer, goed weer, Laurence Jones, Wende, My Baby en Phil Campbell waren dé artiesten, en Ben, Jan, Louis, Jan, Peter en natuurlijk Martijn, waren dé gasten, deze aflevering van Huntenpop. En ja hoor, volgend jaar weer!