Lowlands 2018, Biddinghuizen
Lowlands 2018 is weer beleefd, genoten, ondergaan, hier en daar doorstaan maar vooral erváren. Want ervaren, dat is de rode draad van Lowlands. Het is meer dan een muziekfestival, het is een andere wereld waarin avontuurlijke muziek de rode draad vormt, maar waarin feest, vormgeving, cultuur en vooral sfeer eigenlijk het decor vormen.
Die sfeer blijft bijzonder. Maar verandert wel. Waar eerder bandjes de hoofdmoot vormden, is dat dit jaar veel meer verschoven naar artiesten uit de elektronische hoek, de hip-hop en de dance. Minder grote namen, meer ontdekkingen.
Daarom was het goed dat we dit jaar Bas als jonge richtingaanwijzer meehadden. Want zelf was ik niet zo snel naar een nachtelijke DJ-set van Mr. Carmack gegaan op de vrijdag. Een van de acts zelfs waar hij het meest naar uitkeek. En het was ook zeker bijzonder. Heftige beats die regelmatig verdwaalden, ontspoorden, verdwenen of zich even vermomden in ruis of stilte. Kortom: Een elektronische ervaring van jewelste. Het vrolijke maar ook wel wat lege optreden van de Koreaanse New Yorkse Yaeji was hier nog net een soort voorprogramma.
Die vrijdag begon voor ons net te laat om Arp Frique te kunnen zien, maar wel vroeg genoeg om het grootste deel van old school Hip-hoppers De La Soul mee te maken. Een aangename opener met een uitgesproken “lekker” gevoel. Vandaar maakten we in de kleine Lima de elektrosoul van Mahalia mee. Mooie stem, het optreden deed ons regelmatig denken aan Corinre Bailey Rae.
Een festival als Lowlands overleef je alleen als je je op zeker moment ook laat meenemen in het moment. Het moment was er nu om te kiezen voor Nils Frahm, Jordan Rakei of George Fitzgerald. Ik denk dat de keuze voor de middelste de beste was, maar de laatste maakte ik mee, zonder al te veel meegesleurd te worden. De laatste jazzy pop-tonen Jordan Rakei klonken daarna juist weer heel goed en maakten nieuwsgierig naar meer.
De 6 energieke rappers van Brockhampton kregen de Bravo goed los, maar het is lastig luisteren als je geen enkel nummer zelf kent en de teksten helemaal niet goed kunt horen. Dan is het makkelijker dansen op de soepele deep-house van duo the Blaze, waarmee de switch naar de Heineken een feit werd. Een leuke 2e helft, niet opzienbarend maar wel heel erg lekker om te horen.
Maribou State klonk goed, band met zangeres en opnieuw veel electronica. Niet zo goed dat ik wilde blijven, er moest nog iets gegeten worden voor de afsluiter van de vrijdagavond: Gorillaz. Die afsluiter was ook wel het hoogtepunt van de vrijdag, een energieke show met veel gast-optredens van rappers en zangeressen, geweldige visuals en ondersteund met maar liefst zes achtergrondzangers/zangeressen. Maar toch, écht van een top-dag konden we nog niet spreken. 1:45 spelen is lang voor een festival, en de sound was af en toe toch wel wat rommelig. De bekende nummers (Feel good inc, Clint Eastwood en de recente single Hollywood) waren wel echt de toppers van dit optreden. Overigens was dit optreden het enige waar even bij de dood van Aretha Franklin werd stilgestaan in een heel subtiel gebracht kort fragment.
De zaterdag is vrijwel altijd de leukste dag omdat je er dan al echt goed in zit. Na de ervaringen van vorig jaar waren we in ieder geval al blij met een eerste droge dag en ook deze dag was weliswaar bewolkt, maar later ook wel wat zonnig en ’s nachts zelfs redelijk warm.
De keerzijde van de relaxtheid is dat je dan geen haast maakt en daardoor Luwten en Jacob Banks mist. Maar nog wel even de energie van de 16-jarige Leafs meekrijgt (zijn muziek is alleen wel echt voor een andere doelgroep) en doorrolt naar de X-ray om Nakhane nog voor een deel te horen. Fijne electrosoul en -pop, hier en daar heel ingetogen, maar vaker aangenaam huppelend en dansbaar. Wel iemand die uit kan groeien tot een artiest voor de grotere tenten.
Het fijne van met een groep zijn is dat iemand dan zegt: We gaan naar Sofi Tukker. Die heeft één hele hele lekkere single (Drinkee) maar volgens mij is het een one-hit wonder dus eigenlijk had ik er niet zo’n in in. Maar na 3 nummers van het extravagante energieke dance-uit-een-doosje-duo kreeg ik het feestgevoel wel te pakken, ook al stelde het muzikaal niet zo veel voor. Toch waren het nu juist de aanvankelijke enthousiastelingen die er snel genoeg van kregen en voorstelden maar op tijd naar Bonobo te gaan. En dat was een hele goede keuze, want Bonobo in de nog matig gevulde Alpha, gaf een waanzinnig goed optreden. Zo goed dat dit het eerste echte hoogtepunt van Lowlands was. Breed uitgesponnen muziek die weliswaar onder het kopje electronisch past, maar dan wel volledig geïntegreerd met andere instrumenten en zelfs een blazerssectie. Ondersteund met hele mooie visuals werd je in dit optreden echt meegezogen in een muzikale wereld die slingerde tussen pulserende beats, jazzy zang, soul en droompop.
Met Bas zag ik nog een stuk van Stormzy hierna, maar buiten de tent omdat de Bravo overvol stond. We zagen in ieder geval een overtuigende artiest en een kolkend publiek en kenner Bas had er graag tussen gestaan.
Vol van indrukken was er even een moment om wat rond te wandelen en keuzes te maken. Bijvoorbeeld de keuze om voor de 3e keer in 3/4 jaar bij de Staat te blijven luisteren, twee weken geleden nog bezocht in Ulft. Maar nog steeds de moeite waard, wat is dit toch een verdomd goede live-band. Misschien was de Staat wel de meest iconische Lowlandsband van 2018, want welke artiest verbindt de alternatieve rock-wereld zo goed met elektronische ontwikkelingen, maakt zulke goede liedjes met toch een hoge dansbaarheidsfactor en weet zo opzwepend muziek in een volle Alpha te brengen. Een band waar we heel trots op mogen zijn.
Naast déze keuze ook de keuze om de wens om Nile Rodgers en Chic te zien in te ruilen voor de nieuwsgierigheid om David August te gaan zien. Ik ken maar één nummer (the Spell), wat ik ook wel meteen weergaloos goed vind. Deze nieuwsgierigheid mondde uit in een tweede hoogtepunt, want dit was een top-optreden. Ik noem Sohn, Weval, Klaus Schulze, en zelfs Jean Michel Jarre als ankerpunten. Zonder enige interactie met het publiek werd een muzikale trip gepresenteerd die liep van zacht zweverig tot hard pulserend. Veel live-gespeelde toetsenpartijen, hier en daar een stukje gitaar, maar in ieder geval een optreden dat van begin tot einde boeide, meesleepte en je raakte. Ik ga meer zoeken van deze man!
Daarna was het even afwegen: Bijkomen van dit waanzinnig goede uur, of naar favorieten Lemon Twigs? Het werd een compromis, want er moest ook een geblesseerde teen verzorgd en daardoor zag ik Lemon Twigs gefragmenteerd, maar het was nog even goed, geniaal, en gedreven als een jaar geleden bij Down The Rabbit Hole. Ongelooflijk dat twee zulke jonge gastjes de jaren ’70 glamrock zo overtuigend op de planken kunnen zetten en muzikaal dan ook nog eens heel erg dik in orde. Leuk dat Matthijs en vrienden bij hun eerste kennismaking ook geheel in de ban van Lemon Twigs kwamen. Bijzondere band!
Miles Kane, wiens show van een paar jaar geleden zó goed was dat ik die graag nog eens had willen zien, moest ik links laten liggen om op tijd bij N.E.R.D. te zijn. Die show maakten Jildou, Charlotte en ik deels mee aan de overkant van het water van de Alpha, op een rustig plekje. Maar de energie van die show kwam over (samen met de appjes van Bas uit het publiek middenin de Alpha, kregen we een aardig beeld).
Officieel was het lekker spetterende optreden van N.E.R.D. het einde van de zaterdag, maar er moest nog even geproefd worden van Peggy Gou (lekker, maar heel anders dan wat ik er van kende) en Charlotte de Witte (keiharde techno, zeker goed, maar je moet er wel heel erg van houden om het lang vol te houden). Sophie stond ook nog op mijn wensenlijstje, dus dat werd tot 2 uur dan echt de afsluiter van de dag. En dat was een hele goed afsluiter, waarbij het in het begin nog een stuk toegankelijker klonk dan op het moment waarop de beats echt van de rails liepen. Toen liepen ze ook wel goed van de rails en dat was in dit geval een aanrader. Klonk geweldig en je kon er tóch nog op dansen ook.
De zondag is voor de fanatieke festivaller de uitputtingsdag. De oren, de voeten, de rug, de knieen, de heupen… Maar geen gezeur, we moeten deur! Dus als enige Spinvis-liefhebber van het campinggezelschap vroeg vertrokken voor alweer een heel mooi, meeslepend, ontroerend lief optreden. Gelukkig vond ik Matthijs en Jim nog aan mijn zijde ter plekke. Opvallend hoe de Heineken, een grote tent voor zo’n intiem optreden, toch meenomen werd en enthousiast reageerde!
Daarna was het even wat hangen, koffiedrinken, kletsen, winkelen en een flink stuk meekrijgen van de superswingende Mauskovic Dance Band, en het vrolijk-strakke maar wel heel erg simpele kant-en-klaar-uit-een-doosje Confidence Man, voor het grote schisma kwam: Zhu of Sevdaliza? Het mooie is dat achteraf degenen die voor Zhu kozen dat beschouwden als een hoogtepunt, natuurlijk niet wetende dat het échte hoogtepunt van die dag op dezelfde tijd in de India was bij het dramatische totaaltheater van Sevdaliza. Kruis Glorybox van Portishead qua sfeer met Christine and the Queens qua choreografie, en kruid dat met echte strijkers en toefjes Iraanse exotica en je hebt een beeld. Nee, dan nog niet denk ik, want de echt bizarre (als in bizar mooi en bizar vreemd) bewegingen van de begeleidende mysterieuze danser, had ik nog nooit gezien. En ondanks de strak geregisseerde mysterieuze, elegante, erotische, dramatische show, kreeg ze het dan tóch nog voor elkaar om op z’n festivaliaans de tent in euforie de handen omhoog te laten steken en mee te klappen. Echt een meeslepende totaalervaring.
Ik nam het dan ook graag voor lief dat ik de show van Nick Murphy (voorheen Chet Faker) voor een deel mistte. Zeker toen ik buiten de tent nog niet echt enthousiast werd voor de wat plat klinkende disco. Al was dat kennelijk een inzakkertje, want daarna hoorde ik wel degelijk ook mooiere en creatievere dance-klanken en enorm krachtige geluidsexplosies. Zeker nog niet definitief afgeschreven dus, meer een kwestie van bad timing.
Het zijn soms bizarre keuzes die gemaakt moeten worden, maar tussen de elektronische Nick Murphy en de mega hip-hop van Kendrick Lamar móest ik nog wel naar de psychedelische rockers van King Gizzard & The Lizard Wizard. Niet alleen omdat ze best wel geniale liedjes in een absurd tempo uitbrengen, maar vooral omdat ik vorig jaar op een verregende avond in de Lima echt overdonderend werd door de power van hun show. Het lijkt een ratjetoe, met 7 man op het podium, waaronder twee synchroon rammelende drummers. Maar ondertussen zit het allemaal heel erg goed in elkaar. Op het moment dat er meerdere kerels al crowdsurfend over me heen kwamen, er spontaan een moshpit als een soort sinkhole voor me ontstond en het eerste publiek richting podium gegooid werd (nou, vooruit, alleen dat laatste is overdreven) leek het een goed moment om me richting de Alpha te begeven voor de echte afsluiter: Kendrick Lamar. Ik hou van contrasten.
Nou ja, zo groot was het contrast niet eens. Als we het hebben over de energie en de publieksparticipatie. Want vanaf het moment dat Kendrick, alias Kung Fu Kenny, zijn “I got, I got, I got, I got loyalty, got royalty inside my DNA” de zaal inslingerde, barstte de Alpha uit z’n voegen. Er werd massaal meegesprongen en ik vond het opvallend dat zijn teksten ook massaal mee werden gescandeerd. Een paar keer onderbroken door de vreemd-grappige filmpjes op de videowalls, zat de flow er verder heel goed in en was het voor het publiek ook echt een feest der herkenning. Uiteraard met als afsluiter een hele uitgerekte versie van Humble. De band speelde een nederige begeleidingsrol, Lamar is een echte podiumpersoonlijkheid. Ik werd minder meegesleept dan bij het optreden in 2015, maar misschien was dat op dit moment ook wel de vermoeidheid die meespeelde.
Die vermoeidheid maakte dat we de klanken van Fiesta Macumba, Ame II Ame en San Holo nog heel in de verte konden horen op onze camping 2 kilometer van het terrein af, wetende dat Bas daar nog middenin het feestgedruis zat. En natuurlijk ga ik niet zeggen dat wij ook een dagje ouder worden, want dat is echt helemaal niet waar, hoe kom je er bij, tsss…. Maar welletjes was het wel.
Lowlands 2018. Met drie échte hoogtepunten (Bonobo, David August en Sevdaliza) misschien niet de allerbeste aflevering, maar wel weer zó leuk, lekker, avontuurlijk en energieinjecterend, dat we al weer reikhalzend naar volgend jaar uitkijken.