Praktijkaccreditatie is eigenlijk een soort keuring van de huisartsenpraktijk. Er wordt heel systematisch onderzocht of de praktijk voldoet aan een aantal vereisten met betrekking tot kwaliteit. Jaarlijks komt er daarvoor een erkende accreditator langs.

Een onderdeel van deze kwaliteitseisen is bijvoorbeeld of je systematisch verbeterplannen opstelt voor je praktijk. Voor mij was dat één van de belangrijkste redenen om jaren geleden onze praktijk aan te melden. Verbeteren is ten dele op tijd inspringen op de (snelle) veranderingen in de praktijk. Maar meer nog vooruitdenken en verbeteren waar het ook echt beter kan.

Een ander belangrijk onderdeel is de vraag of je wel regelmatig patiëntenenquetes houdt. Enkele tientallen patiënten ontvangen dan een vragenlijst met het verzoek deze in te vullen. Voor ons als praktijk erg waardevol, maar ik ben zelf vaak kritischer dan de antwoorden die ik terugkrijg. Toch is het ook wel heel erg fijn om positieve kritiek terug te krijgen natuurlijk!

Als huisarts moet ik bekennen dat ik een beetje dubbel tegenover die accreditatie sta. Netto ben ik er gewoon erg blij mee. Maar het kost ook wel erg veel tijd en geld om naar buiten toe duidelijk te maken wát je nu aan kwaliteit levert. Alles moet expliciet opgeschreven worden. Er zijn tientallen protocollen in de praktijk die we in de dagelijkse realiteit nooit erbij pakken, omdat ze zo vanzelfsprekend zijn. Maar ze moeten wel allemaal jaarlijks weer worden doorgenomen en aangepast. En toen ik een van de accreditatoren eens vroeg waarom ik niets positiefs hoorde over de destijds net nieuwe mooie informatieborden die we in de wachtkamers hadden, kreeg ik doodleuk te horen: “Ja, maar dat staat niet in de accreditatie-eisen”.

Een laatste voorbeeldje zijn de handdoeken op de spreekkamers. In de regels staat dat een handdoek onhygiënisch is om je handen mee af te drogen. Papier is beter. Bij ons hangen ze daar echter om over de schouder van een patënt te doen als we oren uitspuiten. Uitleggen dat we ze alleen voor dit doel gebruiken bleek niet voldoende. En dus halen we ze even weg en hangen we ze de dag erna weer op. Niet verder vertellen hoor!

Kortom: soms hebben we wel eens het gevoel dat de regeltjes er zijn voor de regeltjes. Maar voor het grootste deel vinden we dat praktijkaccreditatie bijdraagt aan het systematisch verbeteren van onze praktijk. En die patiëntenenquêtes zijn voor ons belangrijk. Maar nóg belangrijker is wat we iedere maand in ons werkoverleg als vaste vraag stellen: horen of merken jullie nog opmerkingen van patiënten? Want regeltjes kunnen nooit je eigen kritische blik en wil om te verbeteren vervangen.

Lees ook: Heeft uw huisartsenpraktijk het NHG-keurmerk?