Buzzcocks tribute-avond en Hooverphonic, Luxorlive, Arnhem (14 december) en TivoliVredenburg, Utrecht (15 december)
Wegens wat weinig tijd een korte recensie over twee muziekavonden.
Vrijdagavond had de avond van the Buzzcocks moeten worden. Maar een week daarvoor stopte het leven van frontman Pete Shelley abrupt door een hartaanval. En daarmee ook het voortbestaan van een van de leukste punkbands uit de hele muziekgeschiedenis.
Het alternatief was een avond “in het teken van”, die ik bezocht met Irene en Cees. Met een aantal lokale bands die een eerbetoon mochten brengen aan the Buzzcocks. Zoals het hele jeugdige de jeugd, die wat meer als the Ramones dan als the Buzzcocks klonken. En er ook zo uitzagen. Of New Best Friend, die eigenlijk verdomd goed klonken met hun puntige muziek ergens tussen the Buzzcocks en the Minutemen in. Of de Crisis, die niet meer stuk konden nadat ze starten met de allereerste punksingle ooit, New Rose van the Damned. Een aantal andere punk-klassiekers werden gecovered, maar er werd ook wat eigen werk gespeeld, zoals “vette trek, vette bek”. Luid applaus in ieder geval voor het waanzinnig gespeelde “I wanna be your dog” inclusief een blaffende zangeres. Rob Berends, de Nederlandse boeker van the Buzzcocks en ook bekend als DJ Bobby Bratt, draaide tussendoor plaatjes, waaronder uiteraard veel Buzzcocks maar ook zijprojecten. Bij zijn poging publieksparticipatie te verkrijgen bij zijn toespraak bleek het verschil tussen een podiumplek met microfoon en de zaal net iets te groot om veel van de grond te krijgen.
De zaterdagavond was gereserveerd voor een totaal ander soort muziek: Hooverphonic. De Belgische band, alweer ruim 20 jaar bestaand, werd bekend doordat hun single 2 wicky, in een film van Bertolucci werd gebruikt. Verder kende ik eerlijk gezegd weinig van ze, het was aan de uitnodiging van Aliëtte te danken dat we ze deze avond hoorden in TivoliVredenburg, in de Pandora.
Ambient pop is de omschrijving van hun muziek. Op deze door een brandalarm geplaagde avond, was het “ambient” minder aanwezig dan de “pop”. Lees pop wel als: goed verzorgde, fraai klinkende, stevig doortimmerde kwaliteitspop. De enige vaste kern zijn eigenlijk bassist Alex Callier en gitarist Raymond Geerts, maar Luka Cruysberghs, die pas een half jaar bij de band zingt, vormde het stralende middelpunt. Met een outfit die iedere drie nummers wijzigde en een door Ales Callier benoemde “ravissante uitstraling” hield zij de aandacht in ieder geval goed vast.
Pas in de laatste drie nummers ging het tempo flink omlaag, met een cover van Thom Yorke’s Suspirium, de klassieke single 2 wicky en slotnummer van het laatste album Long time gone. Persoonlijk vond ik dat de aantrekkelijkste kant van Hooverphonic.
Ik ben op deze avond niet meteen een onvoorwaardelijke fan voor het leven geworden, maar heb wel een avond met echte kwaliteitspop gehoord.