Tool, 18 juni 2019, Ziggodome, Amsterdam
Als mensen mij vragen naar mijn muzikale voorkeuren is dat altijd een lastig iets. Die stuitert nog steeds alle kanten op met als enige volkomen subjectief criterium: Als het maar goed is. Toch noem ik altijd steevast één band als favoriet, en dat is Tool. Waarbij ik Tool als voorbeeld noem van een band die genre-overstijgend is. Tool was ooit voor mij de reden om in mijn eentje naar een Metal-festival af te reizen terwijl ik helemaal geen metalhead ben. Tool was voor mij de reden om meteen na hun optreden op Pinkpop nog een kaartje te kopen voor de week daarna, toen ze in de HMH optraden. Nóg een keer, nóg een keer!
Nóg een keer werd daarna moeilijk, want de band heeft na hun album 10.000 days niets meer uitgebracht en trad hier ook niet meer op. Tot 18 juni 2019, 2,5 maand voor de release van een langverwacht nieuw album.
Hooggespannen verwachtingen, likkebaardend en verlangend uitkijken naar de datum waarop Herman, Jesper, Sabine, Neal, Cees, Jaco en ik eindelijk onze gekoesterde helden live konden aanschouwen, was dat niet vrágen om een deceptie? Het antwoord lieve lezers, verklap ik vast: Neen, dit was puur genot.
Genot in de zin van een superstrak georkestreerde avond waarin lichtshow, geluid, animaties en een werkelijk snaarstrak spelende band één orgastisch geheel vormde. De basis voor dat snaarstrakke wordt met name gevormd door de vier-armige drummer Danny Carey en zijn 758 delige drumstel, in nauwe symbiose met basbeest Justin Chancellor. Die geweldige basriffs, meest kenmerkend in het toch wel enigszins bekende nummer “Schism”, waanzinnig! De daaroverheen soms solerende, maar vaker raggende gitaar van Adam Jones weeft massieve muren van muzikale patronen in afwisselend 13/19een 24,5/33,68emaat waarbij je iedere keer weer verbaasd bent dat de nummers toch plots in één keer gezamenlijk worden afgesloten. Wat ik zei: Snaarstrak! Zanger Maynard James Keenan staat met eveneens snaarstrak gebeeldhouwde hanekam als altijd achter op het podium in aanvalshouding strijdvaardig zijn teksten in beurtelings microfoon of megafoon te spugen,. Interactie met de zaal is er nauwelijks, hoewel bassist Chancellor heel soms iets van enthousiasme laat zien.
De lichtshow is fenomenaal. UFO’s van licht zweven boven het podium, in alle kleuren verlichte rookwolken drijven de zaal in. Laserlicht verlicht de Ziggodome. En de bekende, altijd verontrustende videoprojecties sieren achtergrond, maar ook het dunne doek dat op enig moment vóór de band zakt, een totaaltheater aan driedimensionale projecties vormend.
Wat gespeeld wordt is voornamelijk werk van Aenima, Lateralus en 10.000 days, maar ook wat eerder werk van Undertow en Opiate en twee nieuwe, lange, trage nummers met een fantastische drumbreak. En natuurlijk mijn alltime favoriet, 46 & 2, fenomenaal!
Een beetje flauw is de break na 1,5 uur, wanneer een laserverlichte klok plots 12 minuten gaat aftellen, waarna een langgerekte drumsolo de weg baant voor de finale: Een luidkeels door de zaal meegebruld Stinkfist. Die break had van mij niet gehoeven. Een kniesoor echter die daar op let. Deze eclectische muziekfan heeft vanavond weer een extra reden om, gevraagd naar zijn muzikale voorkeuren, een band als voorbeeld te noemen: Tool!