Huntenpop 2019, Dru cultuurpark, Ulft. 3 augustus 2019
Een niet al te aansprekend programma, hoosbuien op de vrijdag en een vroege dienst op zondag leken dit jaar mijn jaarlijkse Huntenpoptraditie te verstoren. Dat programma blijkt gelukkig altijd aangename verrassingen te kennen, de hoosbuien lieten zich niet meer zien op zaterdag en de vroege dienst maakte dat ik weliswaar Navarone (en Heideroosjes en Kraantje Pappie) niet meer kon zien, maar de inmiddels 25-jarige traditie is wél dit jaar voortgezet.
De aangename verrassing dit jaar was de voor mij onbekende Andy Frasco. Na de log-rockende vette bluesmetal van Diggeth (prima binnenkomer!) en de Achterhoekse LosLobospolkatrekzakdialectmuziek van Boh Foi Toch, was Frasco écht een muzikaal feest. Gezegend met een wijd uitstaande bos haar en een grote dosis humor, oogt de frontman olijk en energiek. Zijn basis is zittend (en springend) achter de keyboards, maar middenin een nummer wordt er soms door de hele band meerdere malen van instrument gewisseld (knap om ook de drums al doorspelend te wisselen!). De mengelmoes van energieke soul met jazz-elementen klinkt extra lekker met de drie blazers, en tijdens een sousafoon-solo slaat de damp letterlijk uit het instrument. Bij die energie en humor wordt het publiek nadrukkelijk betrokken en op enig moment staat Frasco middenin een grote cirkel in het publiek, dat voldoende opgewarmd is om massaal linksom en rechtsom mee te dansen. Allemaal eerder gezien, weet ik, maar het is dit soort enthousiasmerende pret die zo’n toch al lekker optreden op een festival extra leuk maken.
Het optreden van Danny Vera was ook prima om mee te maken. Tot in de puntjes gestileerde old-fashioned rock & roll gebaseerde Americana. Mooi om te zien. Aansluitend kwam één van de andere leuke kanten van Huntenpop aan bod: het ontmoeten van oude bekenden. Daardoor miste ik de experimentele rock van Donnerwetter, de twee nummers die ik wel zag klonken goed, maar ze komen vast binnenkort weer ergens in de buurt.
Tijdens het eten klonken de overbekende klanken van Ilse de Lange van links, gecombineerd met de disco-klanken van de feestbus. Door elkaar, inderdaad. Ook dat hoort bij festivals. Ik moet eerlijk zeggen dat de laatste nummers van Ilse de Lange die we toch nog bij het podium zelf hoorden, weliswaar overbekend en niet al te avontuurlijk klonken, maar muzikaal wel érg goed! De gitaarsolo in het slotnummer was smullen.
Als overbrugging naar wat voor mij de slotact ging worden, was de CCR coverband “Callahan Clearwater Revival” een meer dan prima vermakelijke act. Van de ongecompliceerde CCR-liedjes word je altijd blij en de tent stond dan ook in redelijk vrolijke staat alles mee te blèren. Prima bandje!
Het is al weer bijna 40 jaar geleden dat Level 42 doorbrak met Love Games. Het debuutalbum is bij mij echt grijsgedraaid, en ik viel als een blok voor de mengelmoes van jazzrock, soul en funk. De koerswijziging naar hitparadegevoelige pop heeft mij als fan doen afhaken, maar ik was toch wel benieuwd naar het optreden. Een absolute verrassing was dat ze Heathrow van dat debuutalbum speelden (helaas toen ik op weg en terug van een sanitaire stop weer allerlei mensen tegenkwam, dus ik hoorde het op afstand). Het hele optreden was technisch uit de kunst met een opvallend goeie drummer en uiteraard het kenmerkende razendsnelle baswerk van Mark King. Het raakte me eerlijk gezegd grotendeels niet zo, daarvoor vind ik de latere muziek te gelikt. Gelikt was ook het juiste woord voor het optreden, deels is dat een compliment, deels mistte ik daardoor dat wow-effect. Al kwamen er op het eind nog zeker wel wat interessantere nummers voorbij.
Helaas dus door omstandigheden een vroegtijdig einde van deze 30-jarige jubileum-editie van Huntenpop. Peter reed mee terug, ik hoor van Louis, Jan en Rob nog wel hoe met name Navarone geweest is. Volgend jaar wil ik weer tot het eind mee!