Van ‘what the fack?’ naar ‘wat een vak!’

Even heb ik getwijfeld of ik deze straattaal wel in de titel van een blog voor Medisch Contact zou kunnen gebruiken. Maar nadat ik het boek Auxiety van Dieuwertje Heuvelings las, dat werkelijk helemaal vólgepropt is met straattaal, doet het allemaal nogal onschuldig aan.

Dat ‘what the fack?’ vond ik wel een heel rake omschrijving van het gevoel dat waarschijnlijk wel iedereen dit jaar regelmatig overviel. Voor onze praktijk was dat in maart een verzameling van gevoelens van verbazing over wat er gebeurde, ongerustheid over hoe we onze patiënten weer konden bereiken, zorgen over hoe het nu verder moest en twijfels over of het ooit nog een beetje normaal zou gaan worden.

Niet veel later kwam het gevoel vaker terug. Bij de Willem Engels en de Lange Fransen van deze wereld die lieten zien dat je in een vrije maatschappij alles lijkt te kunnen zeggen. Daarmee paradoxaal genoeg hun steentje bijdragend aan een situatie waarin we nu in een tweede golf en een tweede lockdown zitten, wég vrijheid. 

Het gevoel trof me ook als ik sommige patiënten domweg hoorde ontkennen dat er een pandemie was. Geïnspireerd door bovengenoemde lieden wilden ze zich niet houden aan adviezen en voorschriften in de praktijk. Daarmee soms het gevaar binnen de praktijk brengend, niet begrijpend dat ze daarmee potentieel de moordenaar konden zijn van andere patiënten die van medische zorg afhankelijk zijn. 

Maar hé, de titel suggereert een andere conclusie. En die is er. Want ik ben ook wel trots op hoe snel we als beroepsgroep een crisisorganisatie optuigden. Hoe snel we een ‘schone’ en een ‘vuile’ praktijk neerzetten. Waarmee we veilig zorg konden blijven geven aan iedereen. Hoe we al improviserend nieuwe digitale toegangswegen optuigden, onze wachtkamers aanpasten, onze organisaties met vallen en opstaan veranderden. Hoe er zich informatiestromen vormden, soms informatieoverstromingen. Webinars met telkens de meest recente inzichten, want er kwam gelukkig steeds meer nieuwe wetenschappelijke informatie bij. Het vergde iedere week weer vele leesuren, maar het gaf ook het gevoel iets meer grip te krijgen op dit veelkoppige monster. 

En nu, tollend in de schuimende woestenij van het breken van de tweede golf, voel ik weer eens te meer wat dit huisartsenvak zo mooi maakt. Het is de combinatie van brede kennis, die snel verandert, met de grote verscheidenheid aan individuen met veelvormige hulpvragen op wie je die kennis moet toepassen, met wie je moet communiceren en dat in omstandigheden die telkens weer opnieuw improvisatie van ons vragen. Waarbij je soms denkt: what the fack? Maar uiteindelijk: Wat een vak!

https://www.medischcontact.nl/opinie/blogs-columns/blog/van-what-the-fack-naar-wat-een-vak.htm