ELO, Ziggodome Amsterdam, 1 mei 2016

Eind jaren ‘70 had iedereen die ik kende “Out of the blue” van ELO. Het kenmerkende blauw/zwart/rood van de brede rug van de dubbel-LP herkende je in één oogopslag in iedere platenkast. Die plaat ken ik van voren naar achteren en weer terug, ik heb ‘m zo vaak gedraaid dat de groeven volledig losgespeeld zijn zodat ik ze als halssieraad om mijn nek zou kunnen hangen. Ware het niet dat dat een belachelijk gezicht zou zijn ik ben toch niet gek? Ja, op de volvette ELO-sound, dat dan weer wel, en dat was in dit geval genoeg reden om mijn lichte nostalgie-weerstand (was het niet Kierkegaard die ons leerde: het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden, maar moet voorwaarts worden geleefd?) te overwinnen en met Cees en Margriet de trip down memorylane in Ziggo Dome te gaan beleven.

En memorylane kregen we! Voorafgegaan door een aardig optreden van het toch wel wat tamme the Feeling, knalde ELO er meteen op volle kracht in met louter bekend werk. Van Jeff Lynne’s laatste album werd alleen “When I was a boy” als nieuw nummer gespeeld. Veel songs verder van “Out of the blue”. En uiteraard 10538 Overture, maar ook Sweet Talkin’ Woman, Don’t bring me down, Across the border, maar ook minder voor de hand liggende keuzes als een heel mooi meerstemmig gezongen Wild West hero. Ook een wat mij betreft niemendalletje als “You shine a light on my life” maar dat werd dan weer gecompenseerd door een overweldigend Mr. Blue sky. De sound was perfect, de ingetogen (maar nog van een ziekte herstellende) Jeff Lynne werd ondersteund door een 12-koppige band waarin achtergrondzang en strijkers een prominente rol hadden. En door een erg mooie lichtshow.

Zwelgen in nostalgie kan alleen als je materiaal hebt die de tand des tijds doorstaan heeft. De unieke kamerbrede sound van Jeff Lynne’s Electric Light Orchestra klinkt nog steeds goed en wat belangrijker is: Zijn songs staan nog steeds als een huis. Al moet er een cover aan te pas komen om bij de toegift het  dak van de Ziggo Dome er af te knallen, maar dan wel een heel bijzondere cover: Chuck Berry’s Roll over Beethoven in een snoeiharde kneiterswingende uitvoering.

Ta-Ta-Ta-Taaaaa…….