Bob Moses, Doornroosje, Nijmegen, 3 december 2015

Ineens was daar Bob Moses. Eerst het wonderfraaie ingetogen elektronisch wiegende “Talk” dat al enkele maanden mijn “favodimomento”-playlist bezette. En vlak daarna een heel album waarbij mijn eerste gedachte was: “Dit neigt naar saai, maar dan wel heel lékker saai”. Dance (deephouse), met een voet op het rempedaal, relaxed waaierend met nadruk op de organische klank zelf. Het album (All in All) nestelde zich binnen een paar dagen in mijn brein en hetzelfde gebeurde met het tweede album die dit jaar nog uitkwam, Days gone by.  Dus de suggestie van mede-enthousiast gemaakte Teun om naar het concert in Doornroosje te gaan werd met plezier in daden omgezet. Voeg daar Tom aan toe en vermijd de conclusie dat het publiek bij dance-concerten steeds ouder wordt, want duo Jildou en Charlotte bleken er ook te zijn 😉

Desert Sound Colony mocht aftrappen als voorprogramma bij de Europese tournee. Ze kampten met technische problemen. De drie nummers die we nog hoorden klonken goed (als ik zeg: bas, drum, gitaar, dan lijkt dat klassiek. Maar toch brachten ze een heel aparte en deels elektronische sound met samples en repeterende patronen).

In tegenstelling tot de avond ervoor in Paradiso was deze avond, in de kleine zaal van Doornroosje nog wel, niet helemaal uitverkocht. Desondanks was de sfeer goed en had de band (jazeker, Bob Moses is geen persoon, maar een band, bestaande uit twee Canadezen) er wel zin in. Ondanks die zin kan ik niet zeggen dat het nou een heel spétterende show was, maar dat heeft ook veel te maken met de aard van hun muziek. Die ingetogene, maar erg fraaie sound, werd live ook waargemaakt, maar als keerzijde kun je inbrengen dat de platen wel heel precies nagespeeld werden, zij het dan deels wel in elkaar overlopend. Het was zeker genieten, maar behalve de beperkte achtergrond-lichtshow waren er geen elementen die het enthousiasme nog wat opstuwden. Dan mis ik toch wel eens een enthousiaste zanger, een overmatig scheurende gitaar of een net wat heftigere beat of sample dan je op de plaat kunt horen. Het bleef binnen de lijntjes en die lijntjes markeerden goede songs, hele fijne, diepe klanken en pulserende, gonzende beats dus op zich was daar niks mis mee!

Het blijft altijd goed voor een glimlach als een band aankondigt “some older songs” te gaan spelen en je je dan realiseert dat het dan gaat om de plaat van begín van het jaar.  Ik begreep overigens inmiddels wel dat “All in All” een compilatie is van twee eerdere EP’s.

Uiteindelijk heb ik een avond genoten van een superband die volgens 2voor12 ergens tussen Moderat ter linkerzijde en Robin Schulz ter rechterzijde opereert. Check die albums en ga vooral kijken als je nog eens de kans krijgt. Verwacht geen superopzwepende dance, maar dompel je onder in heerlijk deinende deephouse vol fraaie klanken en onder je schedeldak kruipende melodietjes.