Tiramisu. Da’s zoet. Likeur ook. Drop. Banaan. Vanillevla. Chocola. Allemaal lekker, en als je er te veel van neemt wordt je misselijk. Maar vlak voor dat moment dat je misselijk wordt, dan is ’t vaak ’t aller-allerlekkerst. Sommige zwijmelsoul balanceert zo lekker op dat randje. Iets te veel en je wordt er misselijk van. Bo Saris verstaat de kunst van het balanceren, want hij gaat tot mierzoet, maar dan nét niet te ver. En da’s lékker!

Niet dat hij alleen maar mierzoet kan. Want hij kan ook rocken, funken, bouncen, schmieren, pleasen, dansen, swingen. Ondersteund door de goede looks en de goede moves. Stijlvol, gladjes, maar ook met zichtbaar plezier in het onderhouden van zijn publiek. Met een stem die staat. Dat wisten we al sinds hij als Boris meedeed aan Idols, 12-13 jaar geleden waar hij opviel door niet alleen zijn ijzersterke stem, maar ook door zijn niet al te gemakkelijk kneedbare persoonlijkheid. Die stem staat nog steeds. Mooi vibrato, een lekker hees randje, en af en toe een ongelooflijke fraaie kopstem. En dat alles ondersteund met een superband. Niet te geloven dat de gitarist deze avond voor het eerst meespeelde, want hij klonk superstrak en zijn solo’s waren echt heel goed. Dat strakke gold voor de hele band, bas, drums, toetsen, gitaar en twee achtergrondzangers, al even strak in het pak.

Bo Saris is een enorme performer, eentje waarvan je verwacht dat hij in Nijmegen ook moeiteloos een Vereeniging plat zou kunnen spelen. Niet alleen hits “The addict” en “She’s on fire” overtuigden, het hele repertoire vertoonde weinig zwakke plekken. De toegift duurde bijna even lang als het hele concert en stuwde moeiteloos naar een supertempo.

Voor mij mag muziek het liefst een beetje rauw zijn, een rafelrandje hebben. Maar met een supertalent als Bo Saris, mag het best een beetje gladjes zijn. En af en toe zoet. Lekker zoet!