Jett Rebel, Doornroosje, Nijmegen, 14 april 2017
Bij Jett Rebel’s concert zit je naderhand vol associaties. Bruce Springsteen, vanwege de lengte van zijn concert (bijna 3,5 uur!). Prince, vanwege zijn gitaarspel en de hoge falsetstem. 10cc vanwege zijn enorme jaren ’70 power-pop-stijl op het laatste album. Led Zeppelin vanwege de heerlijke, smeuiige gitaarriffs. Beach Boys vanwege de vaak mooie harmonieuze samenzang.
Als het goed is heb je nu wel een beeld wat voor concert het was. Afwisselend in ieder geval. Maar het moet ook duidelijk zijn dat de gitaar centraal staat, op die momenten na dat Jelte achter het Hammond-orgel kruipt of gewoon na 2,5 uur rocken, vier nummers alleen achter de piano speelt. Daarbij benadrukkend dat dit wat hem het summum is “gewoon, alleen achter de piano mooie liedjes spelen voor jullie, mijn lieve publiek”. Ja, de interactie was er en die bracht gelijk een andere associatie teweeg, die van de flower power. Jelte Tuinstra was vanavond leuk, energiek en vooral: lief. Misschien door de entourage, want hij had opgeroepen bloemen mee te nemen, en aan het eind van het concert lag het hele podium vol, met bloemen, naast roze balonnen. Met enige regelmaat kreeg hij signalen van zijn bandleden dat hij niet zo veel moest lullen, maar dat keuvelen met het publiek was juist vertederend warm. Ook de zichtbare lol in het spelen tussen de bandleden gaf het concert iets extras. “Je kunt best lachen bij stoere rock. Of zullen we nu een nummer chagrijnig kijken?” En daar ging de versnelling nog een tandje hoger naar nóg iets heftiger rock.
Rock en pop gemaakt door een van Nederlands grootste talenten van het moment, dat was het vanavond. Met de nadruk op zijn laatste album “Superpop” maar verder cruisend door zijn hele oeuvre, ook van het matig ontvangen Truck, dat live toch echt wel heel erg lekker klinkt. En daarnaast uitstapjes naar dik 40 jaar geleden (Tom Waits’ Ol’ 55) maar dat kan nóg ouder: Nobody knows you when you’re down and out werd 90 jaar geleden voor het eerst opgenomen!
Laatste nummer in de toegift was een hoogtepunt, het slepende en aan Led Zeppelin’s “Since i’ve been loving you” herinnerende Green, met fantastisch uitwaaierende gitaarsolo. Zo’n nummer dat uren later nog in je hoofd zit (ja, ik weet het, dan slaap ik, maar ook dan doet muziek zijn werk!). Er waren meer hoogtepunten (het einde van “Sissy finally moved tot the city”!), maar het echte hoogtepunt wat mij betreft was de zeer verrassende cover van een nog relatief onbekende band die vorig jaar zijn debuut uitbracht en waarvan vooral één nummer voor mij echt een opvallende rol in 2016 speelde. Altijd leuk als het enthousiasme voor zo’n nummer dan onverwachts gedeeld wordt en door zo’n geweldige artiest als Jett Rebel op een mooie manier gecovered wordt. Ik heb het over “These words” van the Lemon Twigs. Kijk maar even, integraal opgenomen.