dEUS, Doornroosje, Nijmegen, 14 december 2014

“Confusion”! Schreeuwt Tom Barman in de uitloop van For the roses, waarna een razende gitaarorkaan losbarst, waarin al snel de schrille vioolklanken hoorbaar worden die binnen een seconde herkenbaar zijn als het intro van Suds & Soda. Het einde van misschien wel het beste dEUS concert dat ik hoorde is gereserveerd voor het nummer waarmee het succes van de Belgen begon. Confusion!

Contrasten, zoals het begin voor het einde bewaard bleef, zoals heftige gitaarerupties afgewisseld werden met ingetogen liedjes, zoals een gemoedelijk beginnend Instant street uitloopt in een razende climax, contrasten, daarin grossiert dEUS. Maar dan wel contrasten in een continu bijzonder muzikaal jasje. dEUS presteert groots, met een superstrak klinkende set, waarbij lichaam en geest verwend worden. Heerlijk om te luisteren, maar stilstaan is er nergens bij. Je lichaam móet bewegen, zeker op de meer groovy nummers als Fell off the floor man, of Girls keep drinking of het stuiterswingende Quatre mains. En zoals lichaam en geest als het goed zijn in evenwicht zijn, zo is de band dEUS ook in evenwicht. Daar staat een muzikale machine, goed ingeregeld, waarin alles ondanks de regelmatig ontsporende muzikale gekte telkens weer op zijn plaats valt. Heerlijk om te luisteren en te zien.

Met een uitmuntende geluidskwaliteit (mijn eerste kennismaking met het nieuwe Doornroosje!) werd het publiek, waaronder Annette, Marcel met dochter Tessa en ik, meegevoerd door een periode met 9 albums. Relatief weinig van de toch wel bijzonder goede laatste albums, er werd duidelijk ingestoken op een soort bloemlezing door de tijd. Maar het was puur genieten. Wat een band. Ik citeer Patrick Jansen nog even die ik ook tegenkwam: “Wie na dit concert niet vindt dat dEUS de beste band ter wereld is, die heeft geen oren”. I rest my case.