Waar voor je geld krijg je wel, als een (dubbel)concert na twaalven pas eindigt. En het feit dat het pas even na negenen begon, maakte dat ik ondanks een afspraak er voor, toch nog kon gaan. Dat moest ook wel, want iedere tour van Moss is een beetje een (prettige) verplichting geworden, sinds ex-aios en inmiddels collega Jildou tijdens het medische werk op de Zwarte Cross kennismaakte met de muziek van Moss.

Deze keer begon de kennismaking tijdens het concert eerst met de muziek van Alamo Race Track. Voor mij niet onbekend, maar nog nooit live gezien. Mooie liedjes met veel gedrevenheid en redelijk strak neergezet. Een goeie band, al sloeg het heilig vuur nog niet direct over. Ik moest wel even aan Daryll-Ann denken, maar dan in een iets gejaagdere versie.

Moss trad dit keer niet op in het kader van de promotie van een nieuw album. Maar dat is ook wel eens lekker, want nu werden we getrakteerd op een mooie en lange set bekende nummers. Vaak wel in een iets ander arrangement. Het maakt wel dat er niet veel spectaculairs over te vertellen valt. Je zou kunnen zeggen “gewoon” fijne Moss-liedjes, als (opener) Silent hill, Tiny love, Give love to the ones you love, The Hunter, She’s got a secret, en in de toegift uiteraard hun absolute topper I apologise (Dear Simon). “Gewoon” een hele mooie doorsnede door hun oeuvre (4 albums). Eén nieuw liedje, nog zonder titel, dat een heel mooie, aparte funky onderlaag had.

De hier en daar wat lang doorjengelende improvisaties (na Silent hill en als afsluiter) hadden van mij niet zo gehoeven. En wat meer nieuw werk moet de volgende keer wel. Maar voor nu was het “gewoon” een hele fijne avond MossMuziek en da’s wat waard.