Asgeir is de naam van het project van de IJslandse Asgeir Trausti Einarsson. Afgelopen jaar verscheen zijn opvallend fraaie debuutalbum, geheel gevuld met IJslandse teksten. John Grant vertaalde dit naar het Engels, zodat “In the silence”, een plaat met rustige, melodieuze, soms orchestrale folk met een sterk elektronische inslag, ook voor onze angelsaksisch afgestelde oortjes te bewonderen werd. Een plaatje van een plaat, en voldoende reden om Paradiso weer eens van binnen te gaan beleven, mede op instigatie van eveneens aangestoken Jildou.

Door file-ellende en volle parkeergarages misten we helaas het grootste deel van voorprogramma Celine Cairo. Maar we gingen voor hoofdact Asgeir en die hebben we ten volle kunnen genieten. De setting was intiem, met een bescheiden maar erg goed geluid en een stemmige, niet al te uitbundige lichtshow. De zeer verlegen en introverte Asgeir Trausti zelf met gitaar en toetsen prominent vooraan op het podium, werd omringd door een vaste gitarist, een grotendeels elektronisch drummende overgewichtige percussionist en twee synthesizerspelers die ook bas en derde gitaar speelden. De elektronica overigens mooi analoog, met van die lekkere romig-ronde klanken (luister maar eens naar het eind van “going home”). Live-concerten zijn altijd een mooie gelegenheid de muziek die je soms al heel goed kent nog eens extra geconcentreerd en met speciale aandacht te kunnen genieten en wat dat betreft was deze avond perfect. Eens te meer hoor je hoe bijzonder de nummers van zijn plaat zijn (en dat gold ook voor een hoop nieuwe nummers). Vaak subtiel beginnend maar ofwel door de aparte begeleiding, ofwel door de theatrale opbouw toch heel bijzonder klinkend.

Een andere reden om muziek live te gaan luisteren is de extra dimensie die een artiest in zijn presentatie kan brengen, maar daar schoot hij toch wat te kort. Want behalve een heel goed uitgevoerde live-uitvoering van de plaat, met veel nieuwe nummers, en IJslandse teksten, was er eigenlijk niet zo vreselijk veel extra’s te beleven. Van zijn podiumpersoonlijkheid moet onze IJslandse vriend het niet echt hebben.

Een heel groot gemis was dat uiteindelijk niet. Het maakt het concert in Paradiso niet tot een onvergetelijke gebeurtenis. Maar voor een liefhebber is het voor een avond vol wondermooie muziek de moeite van een ritje op en neer naar Amsterdam zeker wel waard.