Mañana Mañana, Hummelo, 31 augustus 2014

Om van een driedaags festival waar je een klein dagje naar toe gaat, een uitgebreide recensie te schrijven, zou het festival geen recht doen. Zeker niet als die dag gekleurd wordt door (alweer) veel regen, terwijl Manana Manana als uiterst relaxed festival toch nog meer dan andere festivals pas goed tot zijn recht komt in een zomerzonnetje. De enorme blubberpoel verhinderde de mogelijkheid om bij de toch aanwezige zonnebuitjes in het gras te gaan liggen, maar qua aankleding, sfeer en kleinschaligheid moet Manana Manana tot de meer bijzondere festivals van Nederland gerekend gaan worden. Een piano middenin het bos, waar mensen met hun zelf meegenomen instrumenten kunnen gaan jammen. Podia met namen als “de veranda” “de bospiano” en “de tipi” (Het Rabopodium klinkt dan wel ineens heel zakelijk…). Alles in fraai hout uitgevoerd. Heerlijke exotische eettentjes waaronder een forellenvijver waar je eerst zelf je vis moet vangen. Kleinschalige acts als de bluegrass-cowboys van Cowpoke. En veel onbekende bandjes op de verschillende podia. Wat er deze dag uitsprong voor mij: De beatlespop van Sunday Sun, de kruising van Tom Waits en Bots in de vorm van Flip en de Noormannen en de ondefinieerbare rock van Donnerwetter. Én de gezelligheid van het gezelschap hierboven (waarbij helaas Frank, Teun en Miriam ontbraken). Ik stel me zo voor dat volgend jaar, met een zonnetje….