Pink Oculus, Otis Park Nijmegen, 12 juli 2014

Een van mijn vaste concertmaatjes heeft een uitgesproken voorkeur voor “soepele negers”. Het gaat daar niet zozeer om een uitspraak met betrekking tot ras of geslacht, maar meer om een bepaald gevoel dat artiesten kunnen overbrengen. Dat gevoel brengt Pink Oculus in ieder geval over, ook als ze met haar band op een podium in het Nijmeegse Otis park voor een niet al te groot aantal bezoekers staat tijdens een van de eerste avonden van de vierdaagsefeesten. Onder dat publiek waren deze keer ook Cees en ik. Dappere pogingen mensen naar voren te krijgen en mee te laten klappen, zingen, swingen, slagen aanvankelijk maar beperkt, maar gaandeweg komt de vibe wel over. Die vibe is: soul, hip-hop, jazz. Deels met eigen nummers, deels met soms bijna onherkenbaar vermomde covers (van onder andere Gnarls Barkley’s Crazy, en Tainted love).

De lekker jazzy spelende band bestaat naast donkere krullenbol Pink Oculus zelf (“singing MC or MC-ing vocalist”) uit een toetsenist, een bassist en een drummer. Dat is een beperkte bezetting en het kenmerkt de muziek ook. Vaak fijn leeg, met net voldoende noten om een heerlijk groovy gevoel over te brengen.

Zeker, op een volle festivalweide of in een goed gevulde concertzaal zou het nog mooier zijn geweest. Maar met een biertje in je hand op een zomerse avond in het voormalig Kronenburger Park, waar de regen zich netjes beperkt houdt tot wat dreigende bewolking en 2 mini-spatjes, bezorgt Pink Oculus ons een zeer genoeglijke tijd. Overigens is de naam geleend van  een rond 1400 levende Malinese tovenaar, wier haar na een 13 dagen durende woestijnreis van zwart naar roze veranderde.

Dat soort wonderen beleefden we deze avond niet, maar wel een wondere, soulvolle mooie muzikale ervaring.