Je kunt ’t schaamteloos jatwerk noemen. Je kunt ’t een pastiche noemen van Beatles, T-Rex, Pink Floyd en Kinks. Je kunt ’t herkauwen van de 60’s noemen. Maar je kunt ook gewoon super genieten van een band die geweldige songs schrijft en die ze puntig op het podium zet. Want dat Temples goede songs schrijft was al bekend van hun singles en recente eerste album, maar als je ze dan live gespeeld hoort valt het eens te meer op. Die psychedelische 60’s invloeden zijn er onmiskenbaar. Maar door bijvoorbeeld het nogal prominente, swingende en vaak stuwende baswerk krijgen de songs vaak een heel dansbaar karakter mee. En waar de gitaren de plaat domineren krijgt live juist de ritmesectie een hoofdrol.

Klein minpuntje is nog de uitstraling. Af en toe spatte het heilig vuur wel degelijk van het podium af, maar bij de wat lichtvoetiger nummers straalde de band nog wat onwennige voorzichtigheid uit. Ze kunnen wat dat betref alleen maar groeien en ik ga ze graag na een tweede of derde album nog eens zien!

Voorprogramma Pauw mag nog genoemd worden. Al even psychedelisch, of je Pink Floyd in de vroege jaren op het podium ziet staan. Af en toe lekker raggend op de gitaar maar net zo makkelijk een nummer eindigend met een blokfluit. Moet kunnen, anno 2014!

Dit was de revanche die ik in Doornroosje nodig had na het voor mij te saaie optreden van Daryll Ann een paar weken terug. Gelukkig weer een avond die spetterde. Temples mag blijven!