Moss, TivoliVredenburg Utrecht, 22 april 2017
“Maar je hebt ze toch al een paar keer gezien? Wat is er dan nog verrassend aan?” vroeg Irene na mijn verklaring dat het al wéér zo goed was. Tsja, goede vraag eigenlijk. Voor iemand die zich graag laat verrassen en bij voorkeur concerten van nieuwe, startende artiesten bezoekt, is Moss bijna gevestigde orde geworden. En toch wilde ik er ook weer voor de zesde of zevende keer heen (de kleinere platenzaakoptredens meegerekend). Deels zeker ook wel omdat er een soort traditie ontstaan is met vaste concertmaat Jildou, die 8 jaar geleden als stagiair meeging naar de Zwarte Cross, waar we vlak voor het begin van onze dienst nog even op mijn verzoek bij Moss aanwipten. En daarmee is het allemaal begonnen!
Gevestigde orde dus, al klinkt dat te gezapig en gemiddeld. Echt hip, cool of trendsettend is Moss allerminst, maar gezapig of gemiddeld nog minder! Daarvoor staan hun albums op te grote hoogte, het laatste (Strike) kreeg zelfs van veel muziekrecensenten vijf sterren. Die plaat werd in zijn geheel uitgevoerd, met veel zij-uitstapjes naar oudere nummers. En ook qua uitvoering is er bepaald geen sprake van een gemiddeld optreden. Alles tot in de perfectie gespeeld, met een zeldzaam uitgebalanceerd totaalgeluid. Geen show, een heel bescheiden lichtshow en spijkerbroeken met casual overhemdjes als podiumkleding (klein minpuntje…) maar een zeer geconcentreerd, gedreven en perfect optreden. Waar Moss als gitaarband (met toch ook wel een prominentere plaats voor toetsen) goed in is, zijn de uitwaaierende gitaarpatronen. Een nummer als “Silent hill” in een van de toegiften, wordt enorm uitgesmeerd in een lange trance-achtige sfeer. Maar hardere nummers als “She’s got a secret” doen het ook goed als “wall of sound”!
Haaks daarop stond de zeer ingetogen versie van het nummer dat we inmiddels wel als klassieker mogen tellen: I apologise (Dear Simon), uitgevoerd door Marien Dorleijn alleen met zijn gitaar in een sobere uitvoering. Bloedstollend mooi.
Voorprogramma Amber Arcades mistte ik grotendeels door parkeerproblemen, de nummers die ik wel hoorde (waaronder de nieuwe single “It changes”) vond ik best goed, al heb ik niet zo geweldig veel met haar stem. Verrassend was dan wel weer dat de combinatie met Marien Dorleijn’s stem erg goed klonk in het nummer dat ze samen deden. Had ’t niet helemaal goed begrepen, maar volgens mij was er voor Record Store Day een speciale 7” uitgebracht waar dat op stond (Wim, waarom vond ik die niet in jouw muziekkelder?!! ;-))
Speciale vermelding nog even voor het mooie nummer Kathmandu, niet zozeer muzikaal, maar meer omdat die maandagavond in mijn poquiz zit. Heb ik al vast één tip weggegeven.
Topconcert dus wederom, volgend jaar waarschijnlijk weer!