Symfonische rock was een van mijn eerste muziekliefdes. Langzamerhand zijn mijn voorkeuren nogal verschoven. Maar een oude liefde blijft altijd op de achtergrond aanwezig. Waarschijnlijk is dat een van de redenen geweest om naar het enige concert in Nederland van progrock-legende IQ te gaan. Het feit dat dat in de popzaal van de Dru, in bijna mijn achtertuin, gebeurde, was er vast ook een.

De band startte in 1981, in de tijd dat symfonische rock eigenlijk “uit” was. Misschien dat ik daardoor nog nooit een album had gehoord, in die tijd begon ik naar heel andere muziek te luisteren. Zo’n luister-achterstand werkt nooit in je voordeel als je dan naar een concert gaat. Maar het is ook wel weer leuk, want het overkomt me eigenlijk bijna nooit meer dat ik niks van een band ken!

Ik zal maar met de conclusie voor de dag komen: Het viel niet echt mee. Ik ben niet thuisgekomen met de conclusie dat ik alsnog het hele oeuvre van IQ moet gaan beluisteren. Wel heb ik weer heel erg zin het oude werk van Genesis te gaan draaien. (Maar dat deed ik toch wel met enige regelmaat.) De echoes van Genesis waren tijdens het optreden namelijk nooit ver weg. Juist in de bij vlagen mooie fragmenten, met brede toets-tapijten, aparte ritmes en flitsende gitaarsolo’s, moest ik er vaak aan denken. Helaas stonden daar ook flinke stukken tegenover waarbij ik wachtte op vuurwerk, op passie, wachtte tot ik gegrepen werd, wat soms nummers lang niet gebeurde. Dan ging ik me soms ergeren aan het niet al te sublieme drumgeluid. Of aan zanger Peter Nicholls, die er voor mijn gevoel te vaak net naast zat.

Begrijp me goed, dit was geen slecht concert en ik heb bij vlagen zeker genoten. Het is meer dat ik als muzikaal verwende donder gewend ben geraakt aan concerten waarvan ik helemaal lyrisch thuiskom. Dat was na deze avond niet echt het geval. Ik zag muzikaal vakmanschap, maar ik mistte overtuiging, ik werd niet gepakt. En misschien heeft dat toch te maken met het repertoire, dat voor mijn gevoel te veel leunde op vergane tijden zonder dat het gecompenseerd werd door compositorische overredingskracht.

Als er dan toch teruggegrepen moet worden op “the old days”, dan ga ik volgende keer weer naar de échte namaak-Genesis: The Musical Box…