Jacco Gardner, Merleyn Nijmegen, 9 februari 2013
Het idee deze recensie te schrijven zónder het woord “psychedelisch” te gebruiken, is bij deze al onderuit gehaald. Is ook niet mogelijk. De echo’s uit de late jaren ’60 zijn in de muziek van onze plots stijgende nationale ster Jacco Gardner gewoonweg niet te ontkennen. Psychedelisch dus, om het kader maar vast aan te geven. Denk toetsen (piano, orgeltje, clavecimbel, mellotron), denk veel, heel veel meerstemmige koortjes, denk zweverige, lieflijke muziek, denk vroege Pink Floyd, late Beatles, en je hebt een beeld.
Het voorproefje van dit concert was er ’s middags in de platenzaak al. Ik had mijn LP net aan de kassa afgegeven, toen ik Jacco Gardner zelf binnen zag stappen, die met zijn band een kort instore optreden kwam geven. Dat optreden bestond uit 6 nummers, en smaakte absoluut naar meer. Het geluid was verbazingwekkend goed voor zo’n snel in elkaar gezette opstelling, maar dat het nog beter kon werd ’s avonds duidelijk.
Voorprogramma Traumahelikopter, uut Grunn (en Eindhoven geloof ik) wist van 3 akkoorden en 2 ritmes door hun ernstig energieke aanpak een status te creëren waarbij een traumahelikopter wel nodig was als het langer dan een half uur zou duren. Dat deed het niet, dus was het nog net lekker, maar wel behoorlijk eenvormig.
Eenvormigheid kun je Jacco Gardner niet aanwrijven. De muziek zit heel subtiel in elkaar. Gedragen door geweldig baswerk en toetsen, zónder elektrische gitaar (alleen akoestisch) en ondersteund door psychedelische filmpjes op de achtergrond. Nog net geen vloeistofdia’s, maar qua sfeer kan dat er zo bij. De muziek wordt net iets sneller en steviger gespeeld dan op de plaat, wat de dynamiek bij zo’n optreden alleen maar ten goede komt. Wat ze live neerzetten klinkt geweldig, en dan heb ik het zowel over de totale sound als over hun muzikale kunnen. Loepzuivere meerstemmige koortjes bijvoorbeeld. Zweverige klanktapijten, afgewisseld door puntige, met klavecimbel ondersteunde walsjes of popliedjes. Gitarist en bassist hebben ook al de nodige ervaring in o.a. Lola Kite en Moss (allebei ook erg leuke bands!).
Het klinkt bijzonder geïnspireerd door de summer of love, maar heeft voldoende eigen smoel om er ook anno 2013 nog erg van te kunnen genieten. De presentatie is sober, Jacco zelf maakt een introverte, haast verlegen indruk en verdwijnt regelmatig achter zijn pagekapsel.
Wel leuk, dat zo’n sprong van 45 jaar in het verleden, ineens weer populair wordt. Single “Clear the air” is regelmatig op radio 3 te horen. Zou mooi zijn als dat een echte hit gaat worden. Net zo leuk is het trouwens dat DJ St. Paul na afloop zijn set start en daarin ook de nodige nieuwe psychedelica te horen is, naast dance-mixes van Jimmy Hendryx en uiteraard ook gewoon lekkere hip-hop en puntige punk anno nu. Want laten we eerlijk blijven: Herinneringen zijn mooi, maar stilstand is achteruitgang. Onderzoekt alles en behoudt het goede. Behoudt Jacco Gardner in ieder geval!