George Clinton, Parliament en Funkadelic, Doornroosje Nijmegen, 3 mei 2017
Vanaf minuut 1 is het knallen, met 21 man op het podium. Althans, dat hoorde ik achteraf, want ik kwam een paar minuten te laat binnen. Maar ik geloof het zo, want ik telde 5 achtergrondzangeressen, 6 gitaristen, 8 blazers, 4 bassisten, 3 drummers, 5 toetsenisten, 12 dansers, 4 vliegende schotels en een 76-jarige grote beer: George Clinton! Ik kan me wat verteld hebben en dat van die vliegende schotels weet ik niet helemaal meer zeker, maar het was wel een grote, dampende massa feest daar op het podium van Doornroosje en het klonk wel als deze aantallen.
Dat grote feest, daar moest je je ook wel aan overgeven. De P-funk van Parliament en Funkadelic bestaat eigenlijk uit één grote jam, meer dan uit losse nummers. In die jam gebeurt van alles, er wordt op gitaar gesoleerd, op sax, er wordt gecroond door de achtergrondzangeressen, er wordt gedanst door buitenissig verklede sprookjesfiguren, er wordt opzwepend gerapt, gezwaaid, gezongen, gesprongen, het is kortom één grote muzikale feest-bende waar je wel door gepakt móet worden. Stilstaan is onmogelijk. Ergens middenin ineens een minutenlange gitaarsolo die zo in een hardrock-act had gepast: Maggot brain. Vlak daarna een modern klinkende massale rap gevolgd door een soort metal-jazz. Even schiet het alle kanten uit om toch weer terug te komen in de klassieke P-funk. George Clinton zelf loopt vrolijk rond, zwaait, trekt bekken, beziet breed lachend zijn gevolg die het leeuwendeel van het werken deze avond uitvoeren. Af en toe bekijkt hij het allemaal eens rustig op zijn stoeltje, geplaatst voor de drummer, terwijl de rest van de band om hem heen stuitert en springt. Maar hij blijft enthousiast en zweept regelmatig de zaal op die net zo enthousiast op hem reageert.
De kans dat dit de laatste keer was om dit fenomeen, de leermeester van Snoop Dogg en veel andere rappers, nog in levenden lijve te zien, is groot. Maar we hopen natuurlijk dat hij nog een tijdje mag blijven inspireren en spetteren op het podium, want dit was wel een heerlijk feestje om mee te maken. Ik kan natuurlijk alleen maar afsluiten met het credo van mr. Clinton zelf: Free your mind, and your ass will follow!