Kensington, Tivoli Utrecht, 20 december 2012
Eerlijk bekennen: Ik kende Kensington nog maar beperkt, voor ik door Aliette Jonkers gevraagd werd mee te gaan naar het concert. Alleen de (geweldige!) singles Let go, We are the young en No way out kende ik. Onterecht! Ik ga mijn leven beteren. Vultures, hun 2e album, is van voor naar achteren het beluisteren waard. In het genre “goed in elkaar stekende powerpop met koortjes en veel meezingbaarheid” (is dat al een erkend genre eigenlijk?) luistert Kensington gewoon heerlijk weg.
Utrecht is hun thuishonk en dat was aan het enthousiasme tijdens het concert te merken. Zanger Eloi Youssef gaf een paar keer aan hoe “focking vet” hij het vond om in zijn eigen Tivoli te staan. Kensington’s muziek hoort, ook thuis in het energieke genre. Overigens in schril contrast met het statische jaren ’80 doomwavegezelschap A cure for gravity, uit het voorprogramma.
Kensington’s muziek “klopt”, in de zin van dat het muzikaal gewoon heel erg goed in elkaar zit, de show stáát, de liedjes knap gemaakt zijn en je er een bijzonder genietbare avond muzikaal plezier aan overhoudt. Het is niet heel erg vernieuwend of avontuurlijk. Maar wat ze doen, doen ze gewoon erg goed.
Dat halverwege met een cover van Ben Howard (keep your head up)het eigen materiaal nog wat gekruid werd, was niet echt nodig, maar wel passend.
Ik zal komend seizoen wat extra op de festivalinformatie letten, eigenlijk verwacht ik Kensington wel regelmatig op de posters! Een klein beetje zomergevoel hebben we al mogen ervaren, op deze natte, grijze decemberdag.