Ultravox, 013 Tilburg, 12 oktober 2012
De angst was dat het wel eens heel erg kon tegenvallen. Een oude belofte aan een oude vriendin (nee, Annette is niet oud, maar de vriendschap wel) zorgde er voor dat ik vrijdagavond met haar Ultravox bezocht in 013 in Tilburg. Overigens de eerste keer dat ik hier was, en het is een geweldige zaal! Annette was fan, ik was ten tijde van Vienna ook behoorlijk onder de indruk van dat album, maar ben ze daarna nogal uit het oog verloren. En edelkitsch heeft soms een beperkte houdbaarheid, vandaar mijn angst.
Edelkitsch is een negatieve benaming van New Romantics, de stroming waarbij de band in de jaren ’80 geplaatst werd. Maar ik bedoel het eigenlijk niet negatief, want zo’n nummer als Vienna, dat uiteraard ook live gespeeld werd, dat is toch eigenlijk naast alle kwalificaties als pathetisch, over the top, bombastisch, toch vooral ook wel heel erg mooi! Helemaal als frontman Midge Ure met zijn bijna 60 jaren toch nog over het hele krachtige bereik van zijn stem blijkt te beschikken.
Op het podium vier “oudere heren” (je ontkomt haast niet aan zo’n kwalificatie) in een wat statige presentatie. Van mij had er wel iets meer gecommuniceerd mogen worden met het publiek, behalve af en toe wat milde oproepen tot meeklappen gebeurde er daar niet zo veel mee. En storend vond ik het dat toetsenist/violist Billy Currie op het podium stond met alleen jeans en een zwart T-shirtje. Dat ziet er nou niet echt flitsend meer uit bij een al redelijk uitgezakt lichaam. En bij de gladde tot in de puntjes verzorgde muziek van Ultravox had ik een iets flitsender uitstraling wel beter vinden passen. Maar dat is een enkel negatief detail. Want verder was er veel in orde!
Zoals de sound: Vet, zuiver, laag (die bas knalde regelmatig om je oren in een soort supersonisch laag). Uiteraard veel toetsenwerk, synth-drums. Maar ook de felle gitaar (meestal slag, vaak ook solo) van Midge Ure stapelde lagen over de moddervette ultralage klank-tapijten. Qua sound lijkt een moderne band als White Lies me inmiddels wel het echte kind van Ultravox. Ook zij grossieren in kamerbrede betonstenen muren van geluid.
Ook de belichting was in orde. Geen hele spectaculaire zaken, maar wel adequate ondersteuning van de muziek. Belichting moet in mijn ogen niet een aparte kermis er bij worden, maar moet de muziek ondersteunen en uitlichten (what’s in a name). Dat gebeurde hier ook. Hier en daar een kleine videopresentatie er bij, maar zeker niet overmatig.
En dan uiteraard de nummers. Veel oud werk, waar ik achteraf toch nog veel wel van bleek te kennen. Alle singles zijn wel voorbijgekomen, uiteraard Vienna, Dancing with tears in my eyes, sleepwalk etc. En enkele nieuwe nummers van het recente studioalbum “Brilliant”, waarvan met name “Lie” live absoluut overtuigde!. Structuur van de nummers vaak de echt vette en stuwende electronische onderlaag met de met volle overtuigende pathos gezongen zanglijn van Midge Ure. Hoewel de klank modern is (blijft!) zijn die zanglijnen soms best traditioneel, bijna folky. Dat houdt de muziek uit het steriele en maakt dat de nummers er vaak stuk voor stuk uit springen.
Dat zwarte T-shirtje van blubberbuik Billy vergeven we ‘m maar. En de vreemde opbouw van het concert (50 minuten spelen, 20 minuten pauze, 110 minuten spelen) ook maar. Want mijn angst bleek ongegrond, het was toch een heel erg lekker en bij vlagen nostalgisch concert.