Joss Stone, Paradiso Amsterdam, 9 september 2012

Vorig jaar zong ze alleen voor mij. Echt. Joss en ik, alleen in Paradiso. OK, daar waren nog 1498 anderen bij, maar in essentie was het: Joss en ik.

Die illusie moest ik nu laten varen, want ik was ditmaal met inmiddels regelmatig concertmaatje Jildou. En toch flikte ze het weer. Een illusie creëren. Een illusie waar je maar wat graag in gelooft. De illusie dat ze, inmiddels genietend van een nog steeds gestaag groeiende populariteit, nog steeds dat mooie jonge meisje is met die fantastische stem, die speciaal voor dit concert, speciaal voor jou, het aller-aller-allerbeste geeft.

Kloppen de feiten nog een beetje of is het echt een illusie? Nou, die populariteit lijkt me wel te kloppen. Specifiek voor deze zaal was het enthousiasme bij vlagen groot, al moesten zowel de gitarist als Joss zelf af en toe even fijntjes er op wijzen dat wat ze net gepresteerd hadden best nog iets enthousiaster ontvangen mocht worden.

Mooi is ze ook nog steeds. Een zeer aangename verschijning, in fladderjurk en op blote voeten, sensueel bewegend over het Perzisch tapijtje op het podium. Het oog wil ook wat, mensen.

Jong is ze ook nog steeds. Geen 16 meer, de leeftijd dat ze doorbrak met het eerste album “Soul Sessions vol. 1”. Volume 2 werd net gemaakt, op 25-jarige leeftijd. Alles is relatief, maar ik vind dat nog jong. Ook haar gedrag is nog prettig jong, en dan bedoel ik het regelmatig voorkomend innemende gegiechel op het podium, en het zichtbare, onbevangen plezier in het zingen.

Dan de fantastische stem, ook nog steeds een feit. Van nauwelijks hoorbaar fluisterstil met een zacht oorstrelend vibrato tot emotionele rauwe uithalen vanuit haar tenen, alles lijkt haar vrij moeiteloos te lukken. De achtergrondzangeressen verbleekten er een beetje bij, wat met de huidskleur die zij genetisch meegekregen hadden een prestatie op zich te noemen valt.

Of ze speciaal voor dit concert, voor ons, het aller-aller-allerbeste geeft dat weet ik natuurlijk niet. Ze weet me wel die illusie te geven. Alleen heel eventjes, als ze de slappe lach krijgt op het moment dat het publiek “Right to be wrong”, twijfel ik even: Is dit niet een beetje een act? Maar ik ben erg gemakkelijk over te halen: Ok, ik geloof het, ze doet dit geheel overvallen door onze spontaniteit, wat een leuke zaal waren we.

Net noemde ik al Soul Sessions vol. 2. Met het daarvan afkomstige “Give more power to the people” opende ze en de instrumentrale reprise sloot het concert af. Tussendoor meer Soul sessions, zowel vol. 1 als 2, en dan noem ik een Pillow Talk, een The High Road, een I don’t want to be with nobody but you, maar gelukkig ook een oude kraker als Jack White’s Fell in love with a boy. Uiteraard werden ook hits als You had me en Super Duper Love gespeeld, als ook minder bekende maar erg mooie nummers als het ingetogen Landlord. Helaas geen Free me. En Karma heeft ze spontaan geprobeerd, maar daar kende ze de tekst niet meer van (maar het kenmerkt wel een zekere spontaniteit: Niet geprogrammeerd, wel gevraagd door het publiek, valt altijd te proberen….).

Hier helemaal aan het eind moet ik ook nog even het voorprogramma noemen: Yes Sir Boss. Errug lekker! Gitaren, blazers, Balkanbeat, soul, pret, goede songs. Echt zo’n band die je eigenlijk op Huntenpop hoort te ontdekken. Mijn hoop is gevestigd op 2013. En als ze dan gelijk Joss kunnen boeken, ik ben er zeker bij. Zou haast te mooi zijn om waar te zijn, maar Huntenpop 2013: Joss, Moss en Yes Sir Boss?…..