Raphael Saadiq, Paradiso Amsterdam, 12 maart 2012
Net op het moment dat je je ernstige zorgen maakt over de smaak van Nederland, met voor de 11e week Michel Telo op nummer een in de top 40, blijkt het allemaal nog goed te komen. Want ook zonder grote hits verkoopt Raphael Saadiq Paradiso tot de nok toe uit. Om in gospeltermen te blijven, want in die hoek is hij ooit begonnen: Praise the Lord! Klinkt ook goed in de oude kerk die Paradiso ooit was.
De gospel kwam overigens nog uitgebreid aan bod in het lange optreden, net als blues, rock, jazz en uiteraard vooral, heel veel, soul! Die gospel kreeg de nodige aandacht van mr. Saadiq in zijn lange betoog over de oude meesters die hem het vak bijbrachten en die hij nog graag mocht uitnodigen in zijn shows. Daarbij probeerde hij nog even de meest exaltatische uithalen te persen uit zijn achtergrondzanger.
Ik was deze keer mee met fan Jildou, maar zelfs zij had vaak moeite om bij de intro’s direct het nummer te herkennen, door de speciale “twist” die veel nummers meekregen. Vaak begon een intro als een hele pure, lang uitgerekte gitaarriff, waar je soms pas door het meeklappen van de rest van de band de juiste groove in ging herkennen. Die band deed overigens prima zijn best om er een feest van te maken. Achtergrondzanger en zangeres links en rechts op het podium, flink swingend, een toetsenist met de omvang van minstens 3 Saadiq’s (en dan ook nog in domineesgewaad), bassist, drummer en een meestergitarist die in een lang uitgesponnen bluesnummer muzikaal helemaal door het lint ging, compleet met Jimi Hendryx gitaar-met-tanden-bespelen-act. Raphael zelf speelde meestal zelf ook gitaar mee. In het openingsnummer leidde dat zelfs tot Wishbone-Ash reminescenties, het nummer begon haast als een hard-rock nummer, met dubbele gitaarsolo’s. Echt zo’n “Baf!”-begin.
Er was een voorprogramma, Steffen Morrison, maar daar hebben we niet zo veel van gezien, zoekend naar een geschikt plekje in het bomvolle ex-huis des Heren. Wel gehoord, en dat klonk zeker ook best lekker. Maar echt de volle aandacht was er op dat moment niet bij.
Wel dus vanaf noot een bij Raphael Saadiq. Er werd een lange set gespeeld. Veel nummers werden nog flink uitgerekt, zoals het eerder genoemde gospelnummer. Of het slepende Sometimes, dat lekker opzwepend uitwaaierde op het eind. Zeker nog vermeldenswaard was de stem van de toetsenist, die in een van de laatste nummers behoorlijk jazzy enkele registers op en neer ging, erg goed.
Tsja, de vraag dringt zich op, na zo’n avond neo-soul, gospel, in een kerk, of je dan toch niet een klein beetje bekeerd naar buiten komt. Maar daar moet ik toch ontkennend op antwoorden. Geloven deed ik natuurlijk toch al, in goede muziek. En dat geloof is in ieder geval niet aan het wankelen gebracht na vanavond.